Ανάβοντας ένα κερί στην Αγιά Σοφιά

Τον τελευταίο καιρό κάτι μου συμβαίνει: ίσως έχω γεράσει και βαρύνει, μπορεί πάλι να έχω απλώς ωριμάσει, χωρίς καθόλου να αποκλείεται να έχω απλώς βάλει νερό στο κρασί μου. Το σίγουρο είναι οτι παρατηρώ μια ξεκάθαρη αναστολή των φυγόκεντρων ψυχοκινητικών λειτουργιών μου, χωρίς να γνωρίζω τί ακριβώς σημαίνει αυτό. Βλέπω ξεκάθαρα οτι συμβιβάζομαι –με αξιοπρέπεια, πάντα! Επανατοποθετώ στόχους και απαιτήσεις από τον εαυτό μου αλλά και τους άλλους, δείχνω να ικανοποιούμαι με χαρές της ζωής που άλλοτε ποτέ δεν είχα σε εκτίμηση... ίσως ήμουν τυφλωμένος από τη νεανική υπεράνεια, τί να πώ!

Φροντίζω ωστόσο με κεντρομόλες (σ.σ. το αντίθετο των φυγόκεντρων) κινήσεις και μικρά επιτόπια αλματάκια να διατηρώ όσο μεγαλύτερο μέρος είναι δυνατόν από την απόλαυση του αρχικού στόχου: προσοχή! Η ανάλυση είναι επιστημονική και αναφέρω αμέσως ένα παράδειγμα που το αποδεικνύει: στα νιάτα μου, ως πιο γυμνασμένος και αθλητικός νέος, ήμουν Δόκιμος Πυροβολικού. Έχοντας περάσει ένα μέρος της θητείας μου στη Σάμο που απέχει τρία τετράγωνα από τις ακτές της Τουρκίας, με διακατείχαν ψυχροπολεμικές εμμονές που εκβάλλονταν (εδώ αρχίζει η επιστημονική ανάλυση) με όνειρα, με πιο χαρακτηριστικό αυτό κατά το οποίο πάρκαρα το αυτοκινούμενο πυροβόλο 150 χιλιοστών που οδηγούσα έξω από την Αγία Σοφιά και έμπαινα στην εκκλησία για να ανάψω ένα κερί. Όσο περνούσε ο καιρός και πάντως πριν ολοκληρώσω τη θητεία μου, κατάλαβα οτι αυτό δε θα το χαρώ στη ζωή μου, τουλάχιστον όχι ως ξύπνιος: το απώθησα λοιπόν στα πιο σκοτεινά δωμάτια του υποσυνείδητού μου και συνέχισα τη ζωή μου.

 

Πολλά χρόνια αργότερα, το όνειρο δείχνει να παίρνει σάρκα και οστά. Με τις κεντρομόλες ψυχο-νευροφυτικές κινήσεις στις οποίες αναφέρθηκα πιο πάνω, επαναπροσδιόρισα το όνειρό μου και με μεγάλη συγκίνηση θα πάω στο νέο γήπεδο της ΑΕΚ που θα ονομάζεται Αγιά Σοφιά... 

Ίσως αν οι φυγόκεντρες ψυχοκινητικές λειτουργίες μου ήταν ελεύθερες, θα μπορούσα να βγάλω πιο καθαρά συμπεράσματα για το τί μου συμβαίνει...