Ὀταν η καθημερινότητα μας απομακρύνει από την πραγματικότητα

Αυτό δε μπορώ να το επιτρέψω στον εαυτό μου!

Αν η τραγωδία της ανθρώπινης ζωής ήταν τόπος, θα ήταν ο τόπος συνάντησης της αδυναμίας της ανθρώπινης φύσης να αποφύγει τον θάνατο και της ανεκβίαστης αίσθησης ότι η ζωή, όσο δύσκολη κι αν είναι, είναι όμως όμορφη.

Εκβιάζουμε την ύπαρξη ενός Θεού που θα μας πάρει αγκαλιά, θα συγχωρέσει όλα τα κρίματά μας και θα λύσει μονομιάς τα προβλήματα που μας απασχολούν. Κι όταν δε λαμβάνουμε χειροπιαστές αποδείξεις ή έστω ενδείξεις για την ύπαρξή Του, γυρνάμε την πλάτη και δίνουμε ραντεβού για να λύσουμε τους λογαριασμούς μας στο επέκεινα, όπου προφανώς οι συνθήκες θα είναι καλύτερες για εμάς αλλά κι αν δεν είναι, είναι κάτι που θα μας απασχολήσει όταν έρθει εκείνη η ώρα, όχι πάντως τώρα!

Η τραγωδία δεν είναι ότι δεν θα αποφύγουμε το θάνατο. Κάτι τέτοιο εξάλλου θα μας έκανε δακτυλοδεικτούμενους από τους άλλους πολίτες από καταβολής του κόσμου και θα μας απομάκρυνε από την ανθρώπινη κοινωνία… η τραγωδία είναι ότι ο οδυρμός για το επικείμενο τέλος δεν μας αφήνει να ανακαλύψουμε τις αλήθειες μέσα σε μια έωλη υποκειμενική εμπειρία όπως είναι η ζωή που μόνο διαισθητικά τη γνωρίζουμε.

Ψυχωσικοί, κατατονικοί, εμβρόντητοι/“ενβροντησιακοί” (**) ή, τελικά, απλοί καθημερινοί άνθρωποι, οι πολίτες της σύγχρονης κοινωνίας τριγύρω μου, συγκεντρώνονται σε σκοτεινά δωμάτια και -κατά μόνας-  δηλώνουν σιωπηλά την απόσυρσή τους από τη ζωή. Και αργότερα, συναθροίζονται σε αγέλες και με εμφαντικό τρόπο μοιράζονται την ενεργή παθητικότητά τους σε όσα τους συμβαίνουν. Μπορεί αυτό που αισθάνονται οτι τους συμβαίνει να είναι αληθινό, μπορεί και όχι, υπάρχουν όμως στη συνείδησή τους απτές εκφάνσεις της καθημερινότητας που τους απομακρύνουν σταδιακά από την πραγματικότητα.

Με φιλοσοφική διάθεση (που, ομολογώ οτι υποχωρεί όσο περνάει ο καιρός) από τότε που άρχισα να αισθάνομαι τον εαυτό μου ισχυρίζομαι οτι η πραγματικότητα που βιώνουμε δεν είναι κατ’ ανάγκη η αλήθεια αλλά αυτό είναι κάτι που το αισθάνεσαι χωρίς μπορείς να το περιγράψεις. Τον τελευταίο καιρό όμως, βλέπω ότι και η καθημερινότητα αρχίζει να αποκλίνει από την πραγματικότητα, όπως αυτή εισχώρησε στο DNA μας από την οικογένεια, το σχολείο, την Εκκλησία.

Αυτό δε μπορώ να το επιτρέψω στον εαυτό μου!

Έχω παρατηρήσει ότι όταν γαντζώνομαι -όχι με τυφλό φανατισμό, αλλά με μια τρυφερή εμμονή που διέπεται από αγάπη για όλους τους τριγύρω μου εντός και εκτός τρέχοντος χρόνου πάντα κάτι καλύτερο απορρέει...

(*) Αυτό το κομμάτι το βρήκα σε ένα παλαιό αρχείο του υπολογιστή μου. Είναι δικό μου... νομίζω! Συνήθως ταξινομώ τα γραφόμενά μου και όταν καταγράφω λόγια που μου έχουν κάνει εντύπωση από κάτι που διαβάζω, πάντα σημειώνω το συγγραφέα. Αφού λοιπόν αυτές οι τρεις παράγραφοι ήταν ατάκτως ερριμμένες (με ημερομηνία 5-11-2011) στο αρχείο «΄Ωριμες Γυμνές Ψυχές» του υπολογιστή μου, θεωρώ οτι κάποια στιγμή εγώ τις έγραψα και τις εντάσω στο σημερινό μου κείμενο με μια επιφύλαξη.

(**) με την έννοια των πασχόντων από εμβροντησία, ήτοι την κατάσταση τέλειας ακινησίας, αφωνίας και τέλειας έλλειψης αντιδράσεων στους εξωτερικούς ερεθισμούς.