Τί τραβάνε οι ξιφομάχοι...

Όταν συναντάς έναν ξιφομάχο, τράβα το σπαθί σου.

Μην απαγγέλεις ποίηση σε κάποιον που δεν είναι ποιητής.

Αυτά τα λόγια αποδίδονται σε κάποιον Βουδιστή μοναχό με το όνομα Τσαν. Με αυτά τα λόγια στο μυαλό μου, βλέπω τί συμβαίνει ολόγυρά μου και μαζεύω τα χαρτιά με τα κείμενα που έχω πεταμένα εδώ κι εκεί: δεν είναι, σε καμία περίπτωση, η στιγμή αυτή κατάλληλη για ποίηση και συναισθηματικούς ρεμβασμούς. Ούτε για συγκαταβατικές αποδοχές των δύσκολων καιρών και μετά καταφυγή στην ασφάλεια της κλειδαμπαρωμένης οικίας που προσφέρει αίσθηση ασφαλείας. Τώρα είναι η ώρα για περιήγηση σε δρόμους όπου υπάρχει ανάγκη για επικουρία του διπλανού -μέχρι χθες – αγνώστου.

Τα τελευταία 52 χρόνια σ’ αυτόν τον πλανήτη ζω και βλέπω μπροστά μου αυτά που όλοι αντικρύζουν Συμβαίνει όμως κάτι παράξενο: μέσα στη θολούρα της κοινωνικο-οικονομικής αιθαλομίχλης, βλέπω πιο καθαρά γύρω μου και μέσα μου και αντιλαμβάνομαι τί πρέπει να κάνω. Και διαπιστώνω (προσοχή, εδώ αρχίζει η μεταφυσίκ απόχρωση του κειμένου!) οτι πιο εύκολα βρίσκεις να δώσεις στον άγνωστο της παραπάνω παραγράφου σε μια τσέπη που αδειάζει παρά σε μια παραγεμισμένη.

Τώρα είναι η ώρα των ξιφομάχων, όχι των ποιητών...