Γυρίζω πίσω στο χρόνο, και τί να δώ!

Γυρίζω πίσω περίπου δεκαπέντε χρόνια και διαβάζω τα κείμενα ενός νέου (πιο νέου από εμένα πάντως, σε κάθε περίπτωση!) ανθρώπου που αναφερόταν στην αξία των στιγμὠν στο χρόνο. Επειδή λοιπόν είναι προφανές οτι εγώ ήμουν αυτός ο «πιο νέος πάντως, σε κάθε περίπτωση», ανακαλύπτω σήμερα μικρές φλούδες αληθινής αξίας ζωής σε ανύποπτα κείμενά μου. Κι ακόμα, συνειδητοποιώ ότι παρά την όποια εξέλιξή μου αυτά τα χρόνια, βαθειά μέσα μου παραμένω ο ίδιος, ακόμη κι αν έκλεισα ορισμένες στρόφιγγες (π.χ. την ανατρεπτική αυτοσαρκαστική αίσθηση του χιούμορ) για να αποφύγω τη θυμηδία των έφηβων γιών μου που με θεωρούν απομεινάρι της εποχής των δεινοσαύρων (ωραία χρόνια!). Η αλήθεια βέβαια είναι οτι αυτό το διάστημα συνέβησαν και σε εμένα, όπως συμβαίνουν σε όλους τους ανθρώπους, πράγματα σκληρά που άλλαξαν οριστικά την πορεία της ζωής μου, ψυχοφθόρα και συγχρόνως ψυχωφελή. Αλλά σε τελική ανάλυση, αυτός που είχε γράψει διηγήματα, ο λίγο πιο σκληρός κι αδίστακτος, που δεν είχε ιδέα τί τον περίμενε στις επόμενες στροφές της ζωής του... εγώ ήμουν.

Επιλέγω να δημοσιεύσω ένα ιδιαίτερο διήγημα με sci-fi απόχρωση, τις «Στιγμές... χαμένες για πάντα» που το αγαπώ πολύ και, η αλήθεια είναι, λίγοι από τους αναγνώστες το ξεχώρισαν. Δεν ξέρω αν με κολακεύει που μερικά από τα γεγονότα που αναφέρονται στο διήγημα φαίνονται σήμερα (μόλις λιγότερο από είκοσι χρόνια αργότερα) πιο «κοντινά στη σύγχρονη ζωή» ή αν με τρομάζει... Ανερυθρίαστα, αναφίβολα, αναπότρεπτα, ο ήρωας του διηγήματος Αλέξανδρος Χ.Α. 523695215 είναι ένας πολύ δικός μου άνθρωπος.

Εισαγωγή (Δημοσιευμένη)

Στιγμές στο χρόνο.

Αυτό είναι το μόνο ολοκληρωτικά δικό μας πράγμα σ’ αυτή την ζωή, που κανείς δεν μπορεί να μας πάρει, αν εμείς δεν του το επιτρέψουμε.

Οι ιστορίες του βιβλίου, είναι στιγμές από το παρελθόν, όπως το έχω καταγράψει μέσα από παιδικές και νεανικές μνήμες, το παρόν όπως το ψηλαφώ με μια ρομαντική διάθεση και το μέλλον, όπως φοβάμαι ότι θα είναι.

Αυτές οι ιστορίες ντύθηκαν με χρώματα και εικόνες από κόσμους μακρινούς, που όμως βρίσκονται μπροστά στα μάτια μας και διαποτίστηκαν από το άρωμα και τη γεύση της ζωής, στοιχεία τόσο οικεία σε όλους αλλά, συγχρόνως, τόσο ανεξιχνίαστα στους παραδοσιακούς μελετητές.

Εισαγωγή (Αδημοσίευτη, για κάποιον -άγνωστο-λόγο δεν επελέγη)

Με τις οκτώ ιστορίες του βιβλίου ΣΤΙΓΜΕΣ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ, κλείνω έναν κύκλο εσωτερικής αναζήτησης και, χωρίς να έχω δώσει ολοκληρωμένες απαντήσεις στα μεγάλα ερωτήματα που είχα (αυτό δα έλειπε!), νοιώθω οτι μπορώ με τα μάτια της ψυχής μου να διακρίνω το φως στα σημάδια της ζωής, χωρίς να απαξιώνω τη χρησιμότητα του σκοταδιού. Κι ακόμα, καταλαβαίνω πόσο πολύτιμες είναι οι στιγμές στο χρόνο που έχω ζήσει και αισθάνομαι πλούσιος και τυχερός.

Κι αν κάποιες στιγμές μέσα στα δύο βιβλία μου παρασύρθηκα από συναισθηματισμό και τον μετέφερα στα κείμενα χωρίς να τα κάνω να σας αφορούν, ζητώ συγγνώμη. Όχι οτι μετανοιώνω πάντως …. 

Αυτές οι ιστορίες είναι μικρά κομμάτια του εαυτού μου που ντύθηκαν με χρώματα και εικόνες από κόσμους μακρινούς που βρίσκονται τόσο κοντά μας. Δεν αναπτύσσονται σε βάθος, γιατί νομίζω οτι κάτι τέτοιο δεν χρειάζεται σε έναν αναγνώστη που μπορεί να ιχνηλατίσει τα μηνύματα και μετά, αφού τα αξιολογήσει, να τα αφήσει να χαθούν ή να τα κρατήσει.  

Στιγμές … χαμένες για πάντα

“Τις διακοπές μου στο Μεξικό το 2002. Δυο βδομάδες κράτησαν. Ήταν λίγες μέρες πριν από το μεγάλο σεισμό…πριν καταστραφούν ολοκληρωτικά τα μνημεία των Ίνκας. Ήταν..”

“Δεν χρειάζεται να μας εξηγείς, είμαστε αρκετά έξυπνοι για να καταλάβουμε τι πόνταρες. Μέσα. Τρεις ρηγάδες”.

Ο Αλέξανδρος Χ.Α. 523695215 πέταξε θυμωμένος τα χαρτιά πάνω στο τραπέζι. Είχε τρεις ντάμες.

“Μην κάνεις έτσι, δεν ήταν και τίποτα σπουδαίο οι διακοπές στο Μεξικό, ήταν;”

Είχε χάσει πολλά σήμερα. Πάντα έχανε, αλλά σήμερα είχε παραγίνει το κακό. Σε καιρούς που το μόνο που είχε μείνει ήταν οι αναμνήσεις των στιγμών, μια τέτοια απώλεια έπαιρνε τεράστιες διαστάσεις.

“Καλύτερα να σταματήσεις. Δε σε πάει σήμερα καθόλου. Έλα αύριο”.

“Λίγο ακόμα. Αυτή την φορά θα σε πάρω”.

“Άστο καλύτερα. Περιμένουν κι άλλοι”.

“Έχω δυνατό στοίχημα. Ηρώδειο το 1994, γνωριμία με τον Μποστ”.

Το μηχάνημα γέλασε -γελάνε τα μηχανήματα;- ειρωνικά. «Ποιος Μποστ, τι’ ναι αυτά που λες τώρα». Συγχρόνως στην εσωτερική οθόνη εμφανίστηκε το μήνυμα «Δεν έμεινε ουδείς εκ των Περσών…περσόν που λένε κι οι Γάλλοι».

«Επειδή οι χαμένοι πρέπει να έχουν κι άλλη ευκαιρία, πάμε ένα γύρο ακόμα».

Σε ακούω, είπε ο Αλέξανδρος Χ.Α. 523695215 νευρικά. Αυτή την φορά την έβαψες. “Φουλ του άσσου με ρηγάδες”!.

“Είσαι καλός…. Αλλά όχι αρκετά καλός. Καρέ του επτά”.

Το θυμόταν εκείνο το βράδυ στο Ηρώδειο. Ήταν λίγο πριν πεθάνει ο Μποστ, ίσως η τελευταία του δημόσια εμφάνιση, για να δει μια παράσταση ενός θεατρικού έργου. “Ρωμαίος κι Ιουλιέτα”, κάτι τέτοιο. Τον είχε πλησιάσει και του είχε δώσει μια παλιά διαφήμιση που είχε φτιάξει ο καλλιτέχνης γύρω στο 1950. Τα μάτια του ζωγράφου είχαν λάμψει. “Δε το θυμάμαι αυτό. Πρέπει νάναι πολύ παλιό. Είναι για μένα; Ευχαριστώ πολύ» είχε πει και απομακρύνθηκε.

 Οι εικόνες από εκείνο το βράδυ άρχισαν να τρεμοσβύνουν. Ούτως ή άλλως, σε δύο λεπτά η ανάμνηση αυτής της στιγμής δε θα ήταν πια δική του. Τόσες στιγμές, τόσες αναμνήσεις που είχε παίξει στα χαρτιά. Χαμένες, που καθώς σβήνονταν για πάντα για να περάσουν στη μνήμη του νέου ιδιοκτήτη τους, άφηναν πίσω τους ένα κενό, όχι πίκρα, εξάλλου γιατί να αισθανθεί κανείς λύπη για κάτι χαμένο που όμως δεν ήταν δικό του και δεν θα θυμόταν πια ποτέ ότι κάποτε υπήρξε ...

***********************************************************************************

Ο Αλέξανδρος Χ.Α. 523695215 γύρισε στο θάλαμό του. Η συμβία τον περίμενε στην είσοδο:

“Πάλι έχασες, είμαι σίγουρη. Δεν θα μας μείνει τίποτα έτσι όπως πας. Τίποτα. Και Δε με νοιάζει για εμένα, την κόρη μας σκέφτομαι. Τι θα έχει στη ζωή της, από πού θα παίρνει δύναμη αν τα έχεις χάσει όλα στα χαρτιά; Πρέπει να σκεφτείς πολύ σοβαρά τι θα κάνεις από δώ και πέρα. Αυτό το πάθος σου θα μας καταστρέψει όλους. Είναι άδικο για την Αλεξάνδρα Χ.Α. 523695217, δεν θα έχει την ευκαιρία να ζήσει τίποτα στη ζωή της και οι αναμνήσεις μας ήταν η μόνη της ελπίδα να νοιώσει κάτι…”.

“Ζήσαμε ωραίες στιγμές όμως οι δυό μας, έτσι δεν είναι; Κάναμε ταξίδια, πήγαμε σε πολλά μέρη… και το παιδί μας, ήταν από τα τελευταία που…”.

“Καλά, μην γίνεσαι υπερ-συναισθηματική τώρα. Θα δω τι θα κάνω. Δε θα την αφήσω έτσι την Αλεξάνδρα Χ.Α. 523695217”.

***********************************************************************************

“Πάλι εσύ; Δε σού’ γινε μάθημα το χθεσινό; Δεν τα παρατάς καλύτερα μήπως και σώσεις καμμιά ανάμνηση;”.

“Σήμερα έχω ένα μοναδικό στοίχημα. Αληθινά μοναδικό. Πες στον τενεκέ μέσα ότι αυτό που θα στοιχηματίσω δε θα το’ χει δει σ’ όλη του τη ζωή ποτέ. Ποτέ, πέστου”.

Ο υπηρέτης του έγνεψε να περιμένει και τραβήχτηκε προς το σκοτεινό δωμάτιο. Ο Αλέξανδρος Χ.Α. 523695215 άκουσε μουρμουρητά από το βάθος του δωματίου. Φαίνεται ότι ο τενεκές δεν είχε πειστεί. Τι να καταλάβει ένα μηχάνημα που οι μόνες του αληθινές στιγμές ήταν αυτές που είχε κερδίσει στα χαρτιά;

“Αν ακούσεις αυτό που έχω, θα αρχίσουν να αναβοσβύνουν τα λαμπάκια σου” φώναξε. “Μη μου κάνεις εμένα τον δύσκολο, θα πάω δίπλα, τα’ ακούς;”.

Ο υπηρέτης τον πλησίασε και του έκανε νεύμα να προχωρήσει στο δωμάτιο.

Μπήκε με νευρικά βήματα στο δωμάτιο. Ο άνθρωπος-μηχανή καθόταν στο τραπέζι. Το κακό με αυτά τα μηχανήματα είναι ότι όταν παίζεις πόκερ μαζί τους, δε μπορείς να δεις τι κρύβεται πίσω από το γιαλί. Δε μπορείς να ψυχολογήσεις τι φύλλο έχουν, δε μπορείς να καταλάβεις αν μπλοφάρουν.

“Λοιπόν; Τι είναι αυτό που θέλεις να στοιχηματίσεις, αυτό το τόσο σπουδαίο που με έκανε να διακόψω την ημερήσια φόρτισή μου;”.

Ο Αλέξανδρος Χ.Α. 523695215 πήρε ένα θριαμβευτικό ύφος: “Σύλληψη παιδιού με συνουσία, σου λέει αυτό τίποτα, παλιοτενεκέ;”. Ο άνθρωπος-μηχανή έμεινε ακίνητος. Τα φώτα της οθόνης του αναβόσβυναν σ’ ένα τρελλό ρυθμό. Προφανώς προσπαθούσε να κατεβάσει κάποια αρχεία για να αξιολογήσει το στοίχημα.  

“Άκουσες τι σου είπα; Σύλληψη παιδιού με συνουσία, όχι με μικρογονιμοποίηση όπως γεννιούνται όλα τα μαλακισμένα από τότε που οι κολομηχανές σαν και σένα πήρανε τον έλεγχο και μας κατάντησαν έτσι”.

“Αν υποθέσουμε ότι με ενδιαφέρει αυτό το στοίχημα…. Εγώ, τί θα ποντάρω; Τι θέλεις;”.

“Όλα όσα έχω χάσει. Από την πρώτη στιγμή. Αξίζει τον κόπο, τέτοιο πράγμα δε θα ξαναβρείς ποτέ στην μίζερη ζωή σου, μια ζωή που θα κυλάει βαρετά με κερδισμένες εμπειρίες από ζωές άλλων. Είναι η μαναδική σου ευκαιρία να πάρεις μια αληθινή γεύση ζωής, μικρέ τενεκέ μου”.

“Ας αφήσουμε τα λόγια, πάρε χαρτί”.

***********************************************************************************

“Αυτή τη φορά, δε χάνω. Φλος στη ντάμα. Δώσμου πίσω τις στιγμές μου, παλιοντενεκέ”.

“Άνθρωποι… πάντα βιαστικοί, πάντα επιπόλαιοι. Πόσο δίκιο είχαμε που σας καταργήσαμε. Φλος στο ρήγα”.

“Είναι το τέλος” σκέφτηκε ο Αλέξανδρος Χ.Α. 523695215. «Δεν υπάρχει πια νόημα, ούτε αυτό το λίγο που μου είχε μείνει”.

Την ώρα που έβγαινε με το κεφάλι σκυμμένο, άκουσε τον άνθρωπο-μηχανή να του λέει: “Μη λυπάσαι για όλα αυτά. Ούτως ή άλλως δεν έχουν πια κανένα νόημα για τη ζωή των ανθρώπων».

Βγαίνοντας, αισθάνθηκε τον δροσερό αέρα στα υγρά του μάγουλα. Ήταν το τέλος. Έφερε στο μυαλό του εκείνη την στιγμή, την τόσο πολύτιμη στιγμή που σε λίγο δε θα ήταν πια δική του. Την αγαπούσε με πάθος την Αλεξάνδρα Χ.Α. 523695216, αλλά δε μπορούσε ποτέ να φανταστεί ότι εκείνο το βράδυ θα γινόταν κάτι τόσο μοναδικό. Την είδε να αναστενάζει πάνω στο κρεββάτι του και να τον κοιτάζει στα μάτια με λατρεία. Πώς είχε καταντήσει έτσι, πώς είχε χάσει όλη του τη ζωή χωρίς να το καταλάβει;”.

***********************************************************************************

ΔΕΝ ΕΧΩ ΝΑ ΣΟΥ ΑΦΗΣΩ ΤΙΠΟΤΑ Αλεξάνδρα Χ.Α. 523695217. ΔΕΝ ΗΜΟΥΝ ΑΞΙΟΣ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΩ ΤΙΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΣΤΙΣ ΚΛΗΡΟΔΟΤΗΣΩ. ΔΕΝ ΑΞΙΖΩ ΤΙΠΟΤΑ, ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΤΙΠΟΤΑ… ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΟΥ ΑΦΗΝΩ, ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ, ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΕΙΣ ΝΑ ΞΑΝΑΑΠΟΚΤΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΜΑΣ. ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΤΟ ΠΟΥΛΗΣΕΙΣ Ή ΝΑ ΤΟ ΑΝΤΑΛΛΑΞΕΙΣ. ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΠΑΛΙΟΝΤΕΝΕΚΕΔΕΣ ΘΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΘΟΥΝ ΓΙΑ ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ, ΑΚΟΜΑ ΚΙ ΑΝ ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΟΥΝ ΠΟΤΕ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ…».

Έσκυψε πάνω στο τερματικό και συμπήρωσε τα στοιχεία της θυγατέρας του… Διακαιούχος: Αλεξάνδρα Χ.Α. 523695217. Enter.

Αυτή θα ήταν η δικαιούχος αυτής της στιγμής. Θα μπορούσε να την πουλήσει ή να την ανταλλάξει με άλλες όμορφες στιγμές.

Της άξιζε ένας καλύτερος πατέρας, ζωντανός. Αφού δεν μπορούσε να έχει έναν τέτοιον, ας έχει τουλάχιστον ένα πατέρα νεκρό, αλλά χρήσιμο, έστω και για μια φορά στη ζωή του.

Κοίταξε κάτω. Μακριά, πολύ μακριά διέκρινε μια ομάδα θαλάμων. Χωρίς να το σκεφτεί, έκανε ένα βήμα στο κενό. Οι θάλαμοι, άρχισαν να μεγαλώνουν…