Το ταπεινό ταβερνείο: Τί είδους άνθρωποι πηγαίνουν σε ένα τέτοιο μέρος;

Ανύποπτα εισήλθα εκτός προγράμματος στο ταπεινό ταβερνείο της γωνίας απέναντι από το γραφείο μου. Τόσα χρόνια (πάνε δέκα) πηγαίνοντας στην εργασία, το βλέμμα μου απέφευγε το ταπεινό ταβερνείο. «Τί είδους άνθρωποι πηγαίνουν σε ένα τέτοιο μέρος;» αναρωτιόμουν.

Αναζητώ τη συναισθηματική νηφαλιότητα με καθαρή -πλέον!- καρδιά αλλά δεν έχω πεισθεί οτι η αναζήτηση αυτή μπορεί να αποδώσει καρπούς σε έναν περιβάλλοντα χώρο συναισθηματικής ανορεξίας. Υποβάλλομαι καθημερινά σε δοκιμασίες που με ατονούν: θα προτιμούσα οι δοκιμασίες να μου προξενούν φυσικό κάματο ή και πόνο ακόμα, στ’ αλήθεια θα το προτιμούσα από την ατονία που σε κάνει να χαίρεσαι για επίπλαστες επιτυχίες που αλλάζουν διαρκώς μορφή. Και όχι μόνο αυτό: και δοκιμασίες συναισθηματικής αμηχανίας που ανατρέπουν το συνήθη ρουν, κι αυτές καλοδεχούμενες είναι.

Τώρα πια ξέρω τί είδους άνθρωποι πηγαίνουν σε ένα τέτοιο μέρος. Τυχεροί άνθρωποι πηγαίνουν εκεί, τυχαία πολλές φορές, χωρίς να κοιτάζουν τους διπλανούς και χωρίς κανείς να τους κοιτά. Άνθρωποι που γελάνε, με διάθεση αυτοσαρκασμού για τη σκοτεινή πλευρά του εαυτού τους που την αφήνουν να κάθεται μαζί τους...

Νομίζω οτι θα αρχίσω να αναζητώ και άλλα τέτοια μέρη, οι συνθήκες των ημερών μας, βοηθούν για κάτι τέτοιο!