Πειρασμοί και όνειρα: Σωτηρία ή όλεθρος;

Τελικά σε μια εποχή σαν τη σημερινή, ο κόσμος των ηρώων δείχνει να είναι παντελώς άχρηστος. Ακόμη και ο δρόμος των αλλόκοτων πειρασμών που οδηγούν σε γοητευτικές αμαρτίες είναι έρημος και σκοτεινός. Και η δυναμική των ονείρων, κι αυτή αδύναμη δείχνει: όλο και περισσότεροι νέοι γεννιώνται με την εσωτερική βεβαιότητα οτι, όλα όσα ονειρεύονται από την αρχή της ζωής τους, δε θα μπορέσουν ποτέ να τα αποκτήσουν. Επομένως, ποιός ο λόγος για όνειρα; 

Η γενιά μου (και πάρα πολλές άλλες προηγουμένως) μεγάλωσε με την βεβαιότητα οτι τα όνειρα είναι ορμέμφυτα της ανθρώπινης φύσης: κάτι σαν βασικά στοιχεία του εργοστασιακού στάνταρντ εξοπλισμού ενός ανθρώπου. Κάποια στιγμή αυτή η ίδια γενιά ένιωσε οτι και μόνο το ονειρεύεσθαι αποτελεί προκλητική έκφανση ματαιοδοξίας που την απομακρύνει από το νόημα της αληθινής ζωής, έτσι τουλάχιστον όπως φαίνεται να αναδύεται μέσα από συντρίμμια, όχι μόνο κτιρίων αλλά και ανθρώπινων συνειδήσεων που μας περιβάλλουν.

Κάποτε τα όνειρα αποτελούσαν την ελπίδα για σωτηρία της ανθρώπινης ψυχής. Σήμερα, όσο κι αν έχουν σμικρύνει, λες και αποτελούν απάνθρωπο μονόδρομο για τον όλεθρό της, αφού -όπως ισχυρίζονται κάποιοι αστόχαστοι σοφοί- απομακρύνουν το γραφικό ονειροπόλο από τη σύγχρονη πραγματικότητα.

Σκεφτόμουν οτι, δεν είναι καλή εξέλιξη για μια γενιά που ετοιμάζεται να παραδώσει -σε εύθετο χρόνο!-  την ευθύνη του κόσμου στην επόμενη γενιά, να αισθάνεται τύψεις όταν κάνει ακόμη όνειρα. Και αποφάσισα να μη σταματήσω αυτό το σπορ...