Συμβιβασμένος αναχωρητής

Οπισθοχωρεί διακριτικά προσπαθώντας να μη δείχνει ηττημένος αλλά βαθειά μέσα του νοιώθει ημιτελής. Γι αυτόν ακριβώς το λόγο φωνασκεί, για να απομακρύνει τις εσωτερικές φωνές ανικανοποίησης. Σε αυτό το συναισθηματικό αποστακτήριο όπου βρίσκεται καθηλωμένος, οι στιγμές περνούν αναίτια και ο χρόνος κυλά ανύποπτα. Καταναλώνει πολύτιμη ενέργεια για δραστηριότητες (και σκέψεις!) ήσσονος σημασίας. Την ώρα που θα μπορούσε να απολαμβάνει όμορφες στιγμές ζωής παράγοντας ουσιαστικό έργο (ή έστω, κάνοντας «τίποτα»), αυτός ο δυστυχής βολοδέρνει ανικανοποίητος, τριγυρνώντας δεξιά και αριστερά φωνασκών, αν και κανείς δεν τον προσέχει. Μα καλά, είναι αόρατος; Όπως ο Πλούτωνας που, σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία σπάνια ανέβαινε στην επιφάνεια της γης και όταν το έκανε, δεν ήταν ορατός από τους ανθρώπους, έτσι και αυτός σπάνια επιλέγει να εμφανίζεται στο προσκήνιο αποφεύγοντας την προσπάθεια να εξηγήσει σε ανθρώπους που δεν τον βλέπουν τα μυστήρια της ζωής που, ούτως ή άλλως, δε γνωρίζει. Ο εαυτός του ήταν ανέκαθεν ο πιο σκληρός κριτής, αλλά τον τελευταίο καιρό δείχνει να έχει συμβιβαστεί με το ρόλο του αγέρωχου παρατηρητή του ουρανού με ύφος αναχωρητή.