Ετεροχρονισμένη ενόραση

Είμαι περικυκλωμένος από έντονες ψευδο-εμμονές που κατά το δοκούν μπορούν να παίρνουν τη μορφή αδιαπραγμάτευτων -απαλών- θεμάτων αρχής ή όμως και –βαθέων- τραυμάτων από ένα αδιευκρίνιστο παρελθόν. Διαπιστώνω με ανησυχία οτι οι συνοδοιπόροι μου σε εκείνες τις άχαρες, τελικά, περιόδους που πλέον καταγράφονται στη συνείδησή μου ως «άγρια νιάτα» έχουν απομακρυνθεί, είτε με βαρειά μελαγχολία ή με ελαφρά πηδηματάκια...

Τελικά, δε λυπάμαι που, κάποιες κρίσιμες στιγμές του παρελθόντος, δεν είπα λόγια που ήθελαν απεγνωσμένα να εκστομιστούν... μελαγχολώ όμως που σήμερα, όταν ανακαλώ εκείνες τις στιγμές, σκέφτομαι οτι ευτυχώς κράτησα το στόμα μου κλειστό.