Τζιμάκος: Ένα βράδυ από τα παλιά Ή, αν προτιμάτε, Έξω οι Βάσεις του Θανάτου... από τον Άρη (*)

Εδώ και πολλά χρόνια, μου αρέσει σα ροκ περσόνα ο Τζιμάκος. Θεωρώ το «Νεοέλληνας» ως ένα από τα καλύτερα κομμάτια στην ιστορία της ελληνικής ροκ, στιχουργικά αλλά και μουσικά.

Από την άλλη, όσο λατρεύω την ανθηροστομία και το ανατρεπτικό χιούμορ του, άλλο τόσο με ενοχλεί η αθυροστομία του όταν αγγίζει το (ιερό για εμένα) θέμα της θρησκείας.

Χθες λοιπόν εγκατέλειψα τη σιγουράτζα της οικίας και πήγα να παρακολουθήσω τον Τζιμάκο που, διαχρονικά, προσφέρει ένα πακέτο ελεγχόμενης, εμπνευσμένης επαναστατικότητας που όλοι λίγο-πολύ έχουμε ανάγκη σε συσκευασία μικρής πίστας...

Αυτός ο άνθρωπος μου δίνει την εντύπωση οτι είναι πιο κοντά στο Θεό από τους κουστουμαρισμένους που διαγκωνίζονται στις εκκλησίες υπό την παρουσία τηλεοπτικής κάμερας, αλλά δεν το ξέρει!

Εν κατακλείδι και αυτό δεν είναι παρά η προσωπική μου άποψη που καταθέτω ταπεινά: ο Τζιμάκος  μέσα στην τρικυμία στο κρανίο του κρύβει μια τρυφερή ροκ ψυχή που ντρέπεται να βγει στο φως. 

Σε ευχαριστώ Τζιμάκο, ελπίζω να είμαι εκεί και στο επόμενο χτύπημά σου...

(*) Στίχος από το κομμάτι του Πανούση «Φάτε τους» από το τελευταίο του (πολύ καλό!) CD