Αναζητώντας ένα λόγο να είναι ανήσυχος με δική του επιλογή και βαθειά συνείδηση για όσα διαδραματίζονται δίπλα του...

Άλλαξαν πολλά τον τελευταίο καιρό. Πάντα άλλαζαν, λένε οι αστόχαστοι σοφοί και οι εγκεφαλικοί άσοφοι που περιφέρουν την αμηχανία τους ανά τους δρόμους που ερημώνουν: επειδή όμως η περιφορά (ακόμη και της αμηχανίας) απαιτεί την ύπαρξη κοινού που να ακολουθεί –ει δυνατόν, βουβό!-, μάλλον θα πρέπει αυτοί οι θλιβεροί ήρωες να αναζητήσουν άλλα σημεία, πιο πολυσύχναστα όμως, για τις τελετές τους. Αυτό όμως είναι το δύσκολο: φαίνεται οτι τον τελευταίο καιρό το κοινό των τελετών έχει μειωθεί δραματικά κι αυτό το λίγο που έχει απομείνει, επιλέγει να παρακολουθεί τις λειτουργίες των εγκεφαλικών ασόφων κατά μόνας, αφού έχει πεισθεί οτι, ούτως ή άλλως, η εξαγωγή συμπερασμάτων δεν έχει καμία αξία στην διεκπεραίωση της ζωής... ακούγεται βαρύ; Κι όμως, βλέπω τριγύρω μου όλο και περισσότερους πολίτες του σύγχρονου κόσμου που ζώντας, φέρονται σα να διεκπεραιώνουν ένα βαρύ καθήκον (χωρίς να γνωρίζουν σε ποιον, είναι όμως πεποισμένοι οτι αυτός ο άγνωστος σίγουρα δεν είναι ο εαυτός τους). Με βαρύ βήμα και δυσθυμία συνεχίζουν την πορεία τους αλλά δε φαίνονται διατεθειμένοι για προβούν σε κινήσεις εκτός προγράμματος: ούτως ή άλλως, η ζωή τους είναι γεμάτη από ανατροπές που τους αφορούν, ακόμη κι αν συμβαίνουν ερήμην τους.

Και για όσους τυχόν ανησύχισαν με τον όρο «βαθειά συνείδηση»: ησυχάστε, ως τέτοια θεωρείται πλέον οτιδήποτε εισρέει εντός μας σε υγρή ή αέρια μορφή και γίνεται, έστω και στιγμιαία, αντιληπτό. Παλαιότερα απαιτείτο και μια ελαφρά αίσθηση αναγούλας, αλλά πλέον ακόμη και μια ελαφρά φαγούρα στη μύτη θεωρείται «βαθειά συνείδηση»...

ΥΓ. Η φωτογραφία είναι μια συνύπαρξη δύο εντελώς διαφορετικών φωτογραφιών μου, από δύο -εντελώς άσχετες μεταξύ τους- στιγμές.