Όλα, πάντοτε... ή μήπως τίποτα, ποτέ;

Μακριά από τις ανύποπτες εντάσεις που δίνουν ενδιαφέρον στις ζωές των δυστυχών με καμμένα εγκεφαλικά κύτταρα σε ποσοστό που υπερβαίνει το ήμισυ του συνόλου των κυττάρων του εγκεφάλου, υπάρχει ένας βιαστικός κόσμος σε νωχελικά κίνηση, που ο καθένας τον ντύνει με βάση την εποχική διάθεσή του. Ντανιασμένες στη γωνία βρίσκονται οι σκοτεινές επιθυμίες που έδιναν χρώμα εκείνα τα παλαιά χρόνια σε μια ζωή που η αμετροέπεια καθόταν σφιχταγγαλιασμένη με την αμετρωπία (*). Τότε που κανείς δεν έδινε σημασία στις ανέκφραστες ελπίδες και η ζωή κυλούσε σε ένα περιβάλλον επίτηδες χαράς, χωρίς ποτέ οι ελπίδες να εμφανίζονται για να διεκδικήσουν το δικαίωμα να γίνουν πραγματικότητα. 

Τώρα όμως τα νεανικά όνειρα χωρίς τύψεις έχουν αντικατασταθεί από μια διαρκή αίσθηση αναμονής ενός αδιευκρίνιστου μέλλοντος που αποκαλούμε «λύση». Οι πιό αιθεροβάμονες μάλιστα χρησιμοποιούν βαρύγδουπες εκφράσεις όπως «σωτηρία». Ο χρόνος κυλά γρήγορα, είτε προπονείσαι καθημερινά για μαραθώνιο με την ψευδαισθησία οτι βρίσκεσαι σε κίνηση ή κάθεσαι αποχαυνωμένος στην πολυθρόνια μπροστά στην τηλεόραση: στην πραγματικότητα, πρόκειται για μια αναμονή που ανανεώνεται (από εμάς τους ίδιους) σε τακτά χρονικά διαστήματα, έτσι ώστε ποτέ να μην υπερισχύει το συναίσθημα οτι τίποτα δε γίνεται, ποτέ.

(*)ελαττωματική όραση