Το σταθερό βήμα στο κενό εντός μου: έχοντας (σχεδόν!) βρει το διαβατήριο για την Αληθινή Ζωή

Η αλήθεια δε μπορεί να είναι εντελώς γυμνή, πρέπει να έχει ρίξει επάνω της τουλάχιστον ένα ανοιξιάτικο ζακετάκι. Σε κάθε περίπτωση, ούτως ή άλλως δε ψήνομαι με αλήθειες που εμφανίζουν μπροστά στα ανύποπτα μάτια μου καλοθελητές που αίφνης με αγάπησαν. Κι αυτά όμως που με οδηγούν σε λίμνες νοσταλγίας, κι αυτά μακριά από εμένα! Ύπουλα πράγματα...

Έχω κλείσει ερμητικά τα σύνορά μου με ένα χαμόγελο τρυφερότητας για αυτά που έχουν ήδη εισρεύσει εντός μου, ακόμη κι αν μπήκαν λαθραίως από τα αφύλακτα, τόσα χρόνια, σύνορα της συνείδησής μου. Κάτι σαν, «δίνουμε την ιθαγένεια σε όσους έχουν εισχωρήσει μέχρι τώρα στα χώματά μας, αλλά στο εξής κλείνουν τα σύνορα και θα είμαστε πολύ αυστηροί στους ελέγχους».

Ακόμη κι αν είχα παλαιότερα μυστικά χαρίσματα που δεν αξιοποίησα, ακόμη κι αν δεν εκμεταλλεύτηκα χρυσές ευκαιρίες που εμφανίστηκαν δειλά μπροστά μου, δεν έχω παράπονο. Με καλή διάθεση συνεχίζω την πορεία, φορτωμένος με όσα βρήκαν δρόμο στο φως μου (με παραχώρηση, δωρεά ή ακόμη και αρπαγή, αρκεί βέβαια αυτή να έγινε χωρίς φθόνο) και καθόλου κακές σκέψεις για άλλα, σώματα και ψυχές, που χάθηκαν στο σκοτάδι. Ενίοτε νοιώθω ένα σφίξιμο μέσα μου από πράγματα που μπορούσα ή επιθυμούσα διακαώς να διαθέσω αλλά, για κάποιο λόγο, έμειναν αχρησιμοποίητα και ανενεργά στη σκιά. Δεν επιτρέπω όμως στον εαυτό μου τη μελαγχολία: μου φαίνεται ότι είναι ένα πολύ βαρετό και καθόλου παραγωγικό συναισθηματικό σπορ για αλλοπαρμένες ψυχές που δειλιάζουν.

Έβγαλα το πρόθεμα «παρα» από παραλογισμούς του παρελθόντος και πορεύομαι με λογισμούς που προσπαθώ να διατηρώ καθαρούς. Δεν πετυχαίνει πάντα, αλλά όσο περνάει ο καιρός, το σταθερό βήμα στο κενό εντός μου, γίνεται πιο σταθερό και με πλημμυρίζει με ευγνωμοσύνη για όλα όσα μου παραχωρήθηκαν και ταρακούνησαν το μυαλό μου, ιδιαίτερα τα στενάχωρα: ένα πολύτιμο διαβατήριο για αληθινή ζωή.