Περί βασικού εξοπλισμού του σύγχρονου ανθρώπου

Γύρω μου, τα περισσότερα (άνθρωποι και αντικείμενα) στέκουν ακίνητα. Αν είναι ένα είδος αμήχανης ακινητοποίησης ή περήφανου κοκκαλώματος, δεν μπορώ να το καταλάβω. Νοιώθω όμως μια αέναη ροή ακινησίας που παρασύρει τα πάντα στο πέρασμά της και με την -ηθελημένη ή άθελη, αυτό δεν το γνωρίζω- προσχώρησή τους στο ποτάμι αυτό της ακινησίας, ολοένα γιγαντώνει. Και δεν είναι μόνο η ακινησία που μου δημιουργεί μια καλπάζουσα εσωτερική ανησυχία. Είναι και η εκκωφαντική σιωπή που σπάει τα τύμπανα όσων δεν έχουν ήδη γίνει μέρος του ποταμού της ακινησίας. Μπορεί να υπάρχει σε εξέλιξη κάποιο μυστικό σχέδιο κατακερματισμού των εγκεφαλικών κυττάρων που δεν έχουν καεί ακόμη ή μήπως είναι κι αυτό μια συνομωσιολογική θεώρηση ενός επιβάτη της ταχείας που κατεβαίνει το γκρεμό χωρίς φρένα μεν, αλλά με οδηγό πίσω από το τιμόνι που χαμογελά καθησυχαστικά στους επιβάτες; Δεν αναφέρομαι σε βαθείς κοσμολογικές αναζητήσεις, αυτό πλέον ούτε καν περνάει από το μυαλό μου. Οι Σοφιστές της αρχαίας Ελλάδας ίσως θεωρούσαν ότι ο άνθρωπος είναι ένα ον που, με την ικανότητα για αντίληψη και νοημοσύνη του, μπορεί να δίνει νόημα και περιεχόμενο στον κόσμο που τον περιβάλλει, αλλά φοβάμαι οτι αυτός ο μηχανισμός που υπάρχει στον βασικό εξοπλισμό του, χρειάζεται μια διαρκή ενεργοποίηση. Δε βλέπω όμως, πώς η ακινησία και η σιωπή μπορούν να συμβάλλουν στην ενεργοποίηση του σύγχρονου -πρόσκαιρου- διαχειριστή του Κόσμου...