Ζεν και μάντολες, με λίγο από ΑΕΚ!

Γιατί να ορίζουν οι επιστήμονες ως ψύχωση την ανικανότητα διαχωρισμού ανάμεσα στο τί είναι πραγματικό και τί όχι αντί για την ανικανότητα διαχωρισμού ανάμεσα στο τί έχει αξία στη ζωή και τί όχι; Ούτως ή άλλως και οι ατέρμονες φιλοσοφικές συζητήσεις δεν οδηγούν στην απώλεια της ικανότητας ελέγχου της -όποιας...- πραγματικότητας; Αυτή η απώλεια δεν είναι ουσιώδες στοιχείο της ψύχωσης; Το μυαλό λαμβάνει μηνύματα, πληροφορίες και στοιχεία από τον εξωτερικό κόσμο που του φαίνονται ευκολόπεπτα, αλλά στην πραγματικότητα το μετατρέπουν σε μια άμορφη μάζα λαπά.

Μελαγχολικό συμπέρασμα: τελικά δεν μπορούμε να έχουμε απαίτηση από το μυαλό (ήτοι το λαπά) ενός δυνάμει ψυχωτικού να κάνει ένα βήμα προς την κατεύθυνση της Αλήθειας περιμένοντας η Αλήθεια να κάνει χίλια βήματα προς τη δική του κατεύθυνση, όπως ισχυρίζεται ο OSHO στο βιβλίο «Το Ελληνικό Ζεν».

Με ανησυχεί που οι περισσότεροι αισθανόμαστε οτι δεν έχουμε απώλεια της επαφής με την πραγματικότητα, καθώς με αδιευκρίνιστες νοητικές διεργασίες που (κατά μία παράξενη σύμπτωση...) μας ευνοούν, γινόμαστε κάτοχοι της υπέρτατης Αλήθειας, έτσι αισθανόμαστε! Την κρατάμε αυτήν την αλήθεια σφιχτά στα χέρια μας  γιατί οι καιροί είναι πονηροί και κοιτάζουμε με ύφος λύπησης τους συνανθρώπους δίπλα μας που δεν είχαν, οι ατυχείς, την απαιτούμενη καθαρότητα της ψυχής να γίνουν κι αυτοί κάτοχοι αυτού του σπουδαίου μυστικού... Μένουμε σταθεροί σε αυτή τη έωλη πραγματικότητα που μας βολεύει και, όπου αυτό είναι απαραίτητο για την διατήρησή της στην καθημερινότητά μας, μετακινούμε τα τέρματα στο παιχνίδι της ζωής με ένα ενοχλημένο ύφος της μορφής «αυτό που κάνω με κουράζει, αλλά είναι αναγκαίο... και για εσάς το κάνω βρε κουτά, όχι μόνο για εμένα».

Το κείμενο πατάει πάνω σε ένα παλαιότερο κείμενό μου από τις 2/9/11. Πατάει απλώς και μόλις στην πάνω δεξιά άκρη του πλάνου (ή μήπως είναι η κάτω αριστερή;) εμφανίζεται τρεκλίζουσα η ομαδάρα που αγαπώ (ΑΕΚάρα...) παραπατάει και ξεφεύγει (το κείμενο ξεφεύγει, η ομάδα με τίποτα, ούτε και η Αλήθεια!).

ΥΓ. Το αυτόγραφο του θρυλικού Κώστα Νεστορίδη («Νέστορα»), ίσως του καλύτερου επιθετικού που γνώρισε το ελληνικό ποδόσφαιρο, δεν το πήρα όταν ήμουν μικρός... προ διμήνου το έστειλε στον Κώστα: εμένα!