Έξω από το σκοτεινό δωμάτιο (θυμάμαι παλιά)

Αναχωρητές του γλυκού νερού, που τόλμησαν να φθάσουν μόνο μέχρι τον ακάλυπτο χώρο της διπλανής πολυκατοικίας και μετά επέστρεψαν βιαστικά στην ασφάλεια της οικίας τους, φορώντας ένα ύφος αγέρωχου εξερευνητή της ζωής που ζεί για την περιπέτεια...

Νταήδες που φουσκώνουν από έπαρση ενώ προχωρούν συνοδευόμενοι από (άνεργους, μέχρι χθες) φουσκωτούς...

Γυναίκες-δηλητήριο που, στις μέρες της δόξας τους, έκαναν τα μάρμαρα να τρίζουν στο πέρασμά τους αλλά τώρα προχωρούν με το κεφάλι χαμηλά για να μην είναι αναγκασμένες να βλέπουν αυτούς που τις ορίζουν...

Ολοζώντανα νιάτα που εξαντλούν τη ζωντάνια τους μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή...

Μάχιμοι ουρανίσκοι που αγόρασαν τη δαντελένια σοφία τους σε ακριβά σεμινάρια οινογνωσίας...

Δε μπορεί, κάτι διαφορετικό υπάρχει έξω από το σκοτεινό δωμάτιο που αισθάνομαι οτι βρίσκεται ο κόσμος σήμερα. Δεν μπορώ βέβαια να το προσδιορίσω ακριβώς αλλά είμαι σίγουρος οτι το είχα δει παλαιότερα, δεν είναι δυνατό να έχει εξαφανιστεί. Θυμάμαι μόνο ότι αυτό το κάτι έκανε το αίμα των ανθρώπων να βράζει, ενώ τώρα είναι σα λαπάς...