Ήπια αναβάπτιση

Ήσυχα, σχεδόν ανυποψίαστα, αναβαπτίζεται σιωπηλά, χωρίς τυμπανοκρουσίες. Όλοι έχουν αλλού στραμμένη την προσοχή τους κι αυτό τον διευκολύνει για την αποσυμφόρηση από τις συνήθεις εστίες πίεσης. Όταν όμως η αποσυμπίεση θα έχει τελειώσει εντός του, ο χρόνος θα κυλάει ακόμη και η ζωή θα συνεχίζεται. Χωρίς αυτόν. 

Κάνει μεταβολή και επιστρέφει στο σημείο απ’ όπου ξεκίνησε. Τίποτα δεν είναι όπως το άφησε. Κι όμως, δεν πέρασε παρά μόνο μια στιγμή: πώς είναι δυνατόν να αισθάνεται οτι άλλαξαν όλα σε μια στιγμή; 

Περνάει στο απέναντι πεζοδρόμιο ήρεμος. Ο νέος χρόνος τον περιμένει στη γωνία. Ο νέος χρόνος όλων, όχι ο δικός του. Μάλλον αυτός ο βασανισμένος χρόνος δεν θα έχει μεγάλες διαφορές από τον παλαιό. Αλλά αυτήν τη στιγμή τον περιμένει με προσδοκία. Κοινή είναι αυτή η προσδοκία, δεν είναι αποκλειστικά δική του. Ο χρόνος όμως θα είναι δικός του.

Βαριέται τον κόσμο, αλλά η ζωή είναι συναρπαστική...