Αμετανόητοι
ομολογητές βαδίζουν χωρίς δισταγμό σε δύσβατα μονοπάτια αν και ξέρουν καλά ότι
στο τέλος της διαδρομής, τους περιμένει μαρτυρικός θάνατος. Όμορφες νέες από
μεγάλες και ιδιαίτερα εύπορες οικογένειες της εποχής, τα διαγράφουν όλα με μια μονοκονδυλιά
τυφλωμένες (ή μήπως φωτισμένες;) για να ακολουθήσουν ένα πνευματικό έρωτα με
έναν άγνωστο άνδρα που μιλούσε για αγάπη
πριν από μερικούς αιώνες.
Αυτές είναι ροκ
ψυχές!
ΥΓ. Τις ημέρες
των Χριστουγέννων, κάτι τέτοια σκέφτομαι και αποδίδω το μέγιστο σεβασμό στις
ψυχές τους...
3 σχόλια:
Κωνσταντίνε,κι εγώ έτσι αισθάνομαι τις ημέρες των Χριστουγέννων και του Πάσχα.
Έφη
Κωνσταντίνε,
Δε σου φαίνεται οτι το να προχωράς σε ένα δρόμο που οδηγεί στο μαρτυρικό θάνατο είναι η αποθέωση της ματαιότητας του κόσμου;
Ζωή
Αυτού του κόσμου, σίγουρα ναι, Ζωή.
Καλές χρονιές
Δημοσίευση σχολίου