Κάτι του ζητάει αυτή η αισθησιακή γυναίκα, αλλά δεν μπορεί να καταλάβει τί!

Αν και ετοιμόρροπος, στέκεται αγέρωχος και ατενίζει το κενό που απλώνεται μπροστά στα μάτια του στη μέση της πλατείας. 

Κάπου-κάπου κάνουν την εμφάνισή τους μνήμες δύναμης που έχουν εξαφανιστεί οριστικά: εικόνες από το λαμπρό μέλλον του αγνώστου εαυτού ενός φερέλπιδος νέου που, απ’ ότι δείχνουν τα πράγματα, ποτέ δεν θα γίνουν παρελθόν γι αυτό το αποκαμωμένο κουφάρι που κοιτάζει αμήχανα τον καθρέφτη του.

Έφτασε λοιπόν η ώρα να χρησιμοποιήσει την ανατρεπτική αίσθηση του χιούμορ που κατείχε παιδιόθεν για ασκήσεις αυτοσαρκασμού. Βρήκε προσώρας την αλήθεια, αλλά ήταν τόσο υπερήφανος γι αυτό του το επίτευγμα που έμεινε με την χαρά της ανακάλυψης. Ως εκεί, δεν προχώρησε ούτε εκατοστό πιο πέρα. 

Και τώρα, στέκεται κοκκαλωμένος κρατώντας στο χέρι του την ελπίδα που έχει γίνει σαν ξεραμένο λουλούδι. Αυτή η ίδια η ελπίδα, αποτελεί πλέον άγνωστο κι απρόσιτο τόπο.

Η ευτυχία κατέφθασε και τον κατέλαβε εξαπήνης... εκείνη την ώρα, ολοκληρώθηκε ανύποπτα το ταξίδι της αναζήτησης.

Σπάει το κεφάλι του να θυμηθεί την απάντηση, αλλά ο αγώνας είναι άνισος γιατί πλέον δε θυμάτια την ερώτηση: μια τυχαία κίνηση στο οικοσύστημα μπορεί να ξεκλειδώσει τις κατάλληλες λέξεις που θα μπουν -για μια στιγμή- σε μια μυστική αλληλουχία που τώρα του φαίνεται παντελώς μακρινή. Και αίφνις, θα εμφανιστεί η αλήθεια σαν αισθησιακή γυναίκα που θα του ζητήσει να της διαβάσει ποίηση...