Φιλοσοφικόν πόνημα: γιατί τελικά οι γάτες και οι κοτσίδες δεν είναι απαραίτητες στην ζωή!

Μη σας μπερδεύει ο τίτλος, πρόκειται περί φιλοσοφικού εναγκαλισμού με το επέκεινα που βρίσκεται στο παράθυρο μπροστά στα μάτια μας...

Παρά τις εξουθενωτικές μου προσπάθειες να ξεκουράσω το μυαλό μου, επανέρχομαι τελικά στο σημείο απ’ όπου εκκίνησα γεμάτος βαθειές ανησυχίες (μεταφυσικές και όχι μόνον!) που στοιχειώνουν τη θετική στάση ζωής που ανέκαθεν με διακατείχε. Δυστυχώς αυτή τη θετική στάση δεν έχω κατορθώσει (μέχρι τώρα) να τη φορέσω μόνιμα στο πρόσωπό μου με τη μορφή του χαμόγελου, από αυτά τα χαμόγελα που δίνουν κουράγιο σε όσους τα βλέπουν ολόγυρά μας. Τα πράγματα ωστόσο δεν είναι τόσο μαύρα: μπορώ πάντα να διατηρήσω τη θετική στάση ζωής στο «βαθύ εντός μου» σαν κερί που καίει στην καταγαίδα και κάνει επιστήμονες και απλούς περαστικούς της ζωής να απορούν πώς γίνεται να συμβαίνει αυτό.

Αυτά τα δύο, ίσως φαίνονται ανακόλουθα, ασυμβίβαστα, ακόμη και παράλογα: αλληλουχίες στενάχωρων γεγονότων που θα μπορούσαν κάλλιστα να οδηγήσουν στην κατάθλιψη, εμένα μυστικά μου ενθαρρύνουν τη θετική στάση ζωής που με διακατέχει. Κοιτάω τριγύρω μου και αξιολογώ αυτά που έχω. Με σκληρό αγώνα ή με ευγενική παραχώρηση. Αυτά πάντως έχω σήμερα και πολύ καλά γνωρίζω οτι αυτά που έχω δεν θα βρίσκονται παντοτινά στον κήπο μου. Ούτε κι εγώ εξάλλου θα βρίσκομαι παντοτινά σε αυτόν ή σε άλλους κήπους. Αξιολογώ αυτά που έχω και τα χαίρομαι. Και τ’ άλλα, αυτά που δεν έχω, ακόμα κι αν νομίζω οτι θα μου άξιζαν, δεν τα απαιτώ (από ποιόν, άλλωστε;): καλώς να ορίσουν, αν έλθουν, αλλά όχι και να τραβάω τις κοτσίδες μου ή να κλωτσάω τη γάτα μου για να εκβιάσω την έλευσή τους:

Ευτυχώς, ούτε γάτα έχω ούτε κοτσίδες!