Καυτές ελπίδες από χιόνι

Διάβαζα ένα κείμενο υπό τον αρκετά πομπώδη τίτλο «Απίστευτο: Ηγετικό στέλεχος των γκρίζων λύκων έγινε Χριστιανός». Δεν έχω ποτέ κρύψει την βαθειά μου πίστη, άλλωστε και τα συχνά κείμενά μου για το Άγιον Όρος δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για παρεξηγήσεις, αλλά σε κάθε περίπτωση σέβομαι την πίστη του καθενός, όταν αυτή εκφράζεται με αξιοπρέπεια και ηρεμία, χωρίς προσπάθεια να με επηρεάσει ή να με εκδικηθεί για την δική μου πίστη.

Σ’αυτό το κείμενο λοιπόν, περιγράφεται η ιστορία ενός ηγετικού στελέχους των Γκρίζων Λύκων που πολλές φορές είχε λάβει μέρος σε επιθέσεις κατά του Πατριαρχείου και γενικά των Χριστιανών. Ο άνθρωπος αυτός είχε πάει στην Κωνσταντινούπολη (ή Ισταμπούλ, η ίδια πόλη είναι!) με μια ομάδα κεμαλικών για να προκαλέσει επεισόδια σε συγκέντρωση ορθοδόξων. Μια χαρά πήγαινε το πρόγραμμα των επεισοδίων μέχρι που τον πλησίασε ένας ιερέας, του τράβηξε το χέρι και τον αποκάλεσε «Γιώργο». Στο δια ταύτα της ιστορίας, μετά από λίγο καιρό ο άνθρωπος αυτός είδε τη γιαγιά του την ώρα του επιθανάτιου ρόγχου της να κάνει τον σταυρό της και να λέει το «Δι’ ευχών των Αγίων Πατέρων ημών…». Μετά από αρκετές περιπέτειες, έμαθε από τον παππού του ότι οι πρόγονοί του ήταν Ρωμιοί Χριστιανοί: ο άνθρωπος αυτός ήρθε στην Ελλάδα, κατηχήθηκε και βαφτίστηκε «Γεώργιος» και στη συνέχεια επέστρεψε στην Τουρκία όπου ζει μέχρι και σήμερα ως κρυπτοχριστιανός.

Προφανώς η προσφυγική μου καταγωγή (ο παππούς μου είχε καταγωγή από το ελληνικό Σούσουρλουκ της Μικράς Ασίας κοντά στην Προύσα που σήμερα ονομάζεται Γκιουρ-σου) με επηρέασε και το κείμενο αυτό τράβηξε την προσοχή μου.

Σκεφτόμουν οτι όπως οι κρυπτοχριστιανοί περνούν δύσκολες στιγμές στην Τουρκία, άλλο τόσο δύσκολες στιγμές περνούν οι κρυπτο-ευτυχισμένοι στην Ελλάδα του σήμερα: αν πεις σε κάποιον οτι αισθάνεσαι ευτυχής, θα σε κοιτάξει με μισό μάτι και αμέσως θα ενταχθείς στην κατηγορία των «ύποπτων ευτυχισμένων, που προφανώς έχουν κάνει κάποιες απάτες -ίσως και να κρύβουν κάποιο πτώμα στο ντουλάπι τους!- και με κάποιο σκοτεινό τρόπο έχουν καταφέρει, σε μια τόσο δύσκολη εποχή για όλον τον κόσμο της χώρας, να αισθάνονται ευτυχισμένοι χωρίς να ντρέπονται γι αυτό.

Κι εγώ, πιεσμένος όπως όλοι οι γύρω μου, ώρες-ώρες πιάνω τον εαυτό μου να αισθάνεται χωρίς ιδιαίτερο λόγο!--ευτυχισμένος. Και αμέσως μετά, συρρέουν οι τύψεις που είχα το θράσος να αισθανθώ έτσι. Σκοτεινοί εσωτερικοί μηχανισμοί βασισμένοι στην τετράγωνη λογική, αρχίζουν με επιχειρήματα να μου εξηγούν (και συνήθως, δυστυχώς, να με πείθουν!) οτι δεν πρέπει να είμαι ευτυχισμένος και οι ελπίδες μας στη ζωή είναι σαν καλλιτεχνήματα στο χιόνι: λιώνουν οι άτιμες κι εξαφανίζονται και μετά δε θυμάσαι καλά-καλά πώς ήταν... σα να μην υπήρξαν ποτέ.

Και στο τέλος έχεις μείνει με ένα αδιόρατο χαμόγελο στο πρόσωπο. Κινδυνεύεις να θεωρηθείς αδιάφορος για τον πόνο του διπλανού σου (που ασφαλώς είναι και δικός σου!). Και το χαμόγελο αρχίσει να σβήνει και μένεις με μια έκφραση αμηχανίας...ένας εξωγήινος που βρέθηκε σ’αυτόν τον πλανήτη και καθόλου δεν μπορεί να καταλάβει γιατί τον κοιτάζουν όλοι αυστηρά, μερικοί μάλιστα με κακία κι αγανάκτηση για την επιδεικνυόμενη αδιαφορία του στον ανθρώπινο πόνο.

Τί επικίνδυνη που είναι ώρες-ώρες η ευτυχία των κρυπτο-ευτυχισμένων!

ΥΓ. Για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, ανέβασα το κείμενο χωρίς να το ξαναδιαβάσω όπως κάνω συνήθως για να διορθώσω τα λάθη ή για να διαγράψω σημεία που υπάρχει κίνδυνος να με εκθέτουν...