Βαρετή μελαγχολία: σκούρο γκρι προς το κατάμαυρο κι άκρη δε βγαίνει!

Όλοι κάποια στιγμή της ζωής τους έχουν αναπότρεπτα αράξει στο μαύρο λιμάνι της μελαγχολίας κι έχουν νοιώσει στον ουρανίσκο τους τη στυφή γεύση της έλλειψης ενδιαφέροντος για ζωή στην οποία σε οδηγεί. Βαρετή, πολύ βαρετή αυτή η μελαγχολία. Το μόνο της καλό είναι οτι από το σημείο που φτάνεις, ο μόνος δρόμος είναι ανοδικός, ίσως επειδή, από εκεί, πιο κάτω δεν πάει. Μπορεί σε κάποιες περιόδους να είναι αναγκαίο αυτό το συναίσθημα, μπορεί με έναν πολύ μαύρο τρόπο να συνεισφέρει στην κάθαρση -δε λέω!- αλλά αυτό το μελαγχολικό ύφος στο πρόσωπο μιας γυναίκας (ως άνδρας ομιλώ) μου φαίνεται ξεπερασμένο και αντι-ερωτικό: ένας μαύρος πίνακας με τόνους σκούρου γκρι δεν είναι γοητευτική τέχνη.

Από την καταθλιπτική μελαχολία που διαχέεται ύπουλα σαν ιός και εισβάλλει εντός μας από τον ένα σύγχρονο άνθρωπο στον άλλον, χίλιες φορές προτιμώ την αξιοπρεπή σιωπή, των χειλιών αλλά και των ματιών ακόμη!

Βέβαια, αν το καλοσκεφτεί κανείς, όλα τα παραπάνω είναι λογοτεχνικές ξιφουλκήσεις ήσσονος σημασίας:  πριν λίγο, είδα μια γνωστή μου κοπέλλα -συνήθως είναι απεριποίητη κι αγέλαστη- να περνάει μπροστά μου χαμογελαστή κι αεράτη: ήταν εμφανώς αδυνατισμένη και είχε οπωσδήποτε προσέξει το ντύσιμο και την εμφάνισή της. Αντί να τιμήσω την προσπάθειά της έστω και με ένα αδιόρατο χαμόγελο, σκέφτηκα «καλά πού πας έτσι, παιδί μου μες στην καλή χαρά, δε βλέπεις τί γίνεται τριγύρω σου;»