Κατά συνθήκην αναχωρητές και γιαλαντζί φωτισμένοι

Αναζήτησα εις μάτην το ενδιαφέρον (γιατί η λέξη «νόημα» είναι πολύ βαρειά) της ζωής σε κάθε είδους αναχωρητές που, το πρώτο πράγμα που κάνουν κατά την επαφή τους και με άγνωστους ακόμα, είναι να δηλώσουν εμφαντικά την «ιδιότητά» τους, αποδεικνύοντας οτι μόνο κατά συνθήκην (*) αναχωρητές είναι. Κι έτσι απομακρύνθηκα γρήγορα (;) από αυτούς και στράφηκα σε άλλες κοινωνίες από αυτές των «wanna-be αναχωρητών». Πέρασαν τα χρόνια κι άρχισα να ξεχωρίζω τα αυθεντικά ιμιτασιόν άτομα από τα αληθινά ακατέργαστα διαμάντα σε ταπεινές συσκευασίες. Κι ακόμα, να διακρίνω τους αληθινούς αναχωρητές από τους δραπέτες και φυγόδικους της ζωής. Στην πορεία βέβαια υπήρξαν και αναπότρεπτες απώλειες: αρκετούς από αυτούς που άξιζαν της προσοχής μου τους έχασα οριστικά και τους περισσότερους μάλιστα πιθανότατα τους απεδίωξα οριστικά με την α-πνευματική στάση που επέδειξα εκείνη την περίοδο. Η αναζήτηση συνεχιζόταν με εντάσεις που αυξομειώνονταν κατά εποχή. Χρόνια αργότερα, συνειδητοποίησα ότι, για μεγάλα διαστήματα, οι ομάδες των ανθρώπων που αναζητούσα βρίσκονταν γύρω μου, αλλά δεν το είχα καταλάβει, ίσως γιατί κοίταζα σε λάθος κατεύθυνση. 

Και τώρα, που αισθάνομαι οτι μπορώ επί τέλους να κοιτάζω προς τη σωστή κατεύθυνση με ατενές βλέμμα, πίσω από διαντελένιους αναχωρητές και γιαλαντζί φωτισμένους, το τοπίο είναι σχεδόν έρημο...

(*) κατά συνθήκην, κατά σιωπηρή παραδοχή | τα κατά συνθήκην ψεύδη, κοινωνικοί θεσμοί, γενικά παραδεκτές συνήθειες όπου προέχει το ψέμα (Μείζον Ελληνικό Λεξικό Τεγόπουλου-Φυτράκη)