Περί οίνων ζωής που κερδίζουν αίνους

Αδιανόητη ηρεμία. Σχεδόν αδικαιολόγητη. Ύποπτη μήπως; Πώς μπορεί κάποιος σε τέτοιους καιρούς να παραμένει ήρεμος; Μήπως είχε κάποιου είδους ανεξήγητη ενημέρωση για τα επέκεινα και συνειδητοποίησε οτι δεν χρειάζεται να αναλώνεται σε γήινες μικρότητες; Αποκλείεται κάτι τέτοιο, ακόμη κι αν είχε δώσει υπόσχεση σιωπής σε Αυτόν που του έκανε τις αποκαλύψεις, σίγουρα κάτι θα του είχε ξεφύγει πάνω στην κουβέντα: οι άνθρωποι έχουν έπαρση και αρέσκονται να επιδεικνύουν στον περίγυρο οτι «αποτελούν μέλη της ομάδος των διαλεγμένων του Θεού». Άρα, γιατί να είναι ήρεμος; Μήπως είναι σκασμένος από τις δυσκολίες και είπε να δοκιμάσει -έτσι, για αλλαγή!- τη λύση της ηρεμίας; Ναι, αυτό θα μπορούσε να το κάνει, όχι όμως για περισσότερο από 2-3 ημέρες, μετά θα είχε σίγουρα βαρεθεί! Αφού λοιπόν έχει περάσει μήνας που είναι σε αυτήν την κατάσταση, ούτε αυτή μπορεί να είναι η εξήγηση, κάτι άλλο συμβαίνει. Πιθανολογεί οτι αφού το οπτικό πεδίο της ζωής του δεν έχει αλλάξει εδώ και πολύ καιρό, αυτή η μεταστροφή του θα πρέπει να οφείλεται σε αυτά που του επικοινωνούν οι άλλοι. Ή ίσως σε αυτά που ο ίδιος εισπράττει ως επικοινωνία από το οικοσύστημα. Επιλέγοντας τα κατάληλα από αυτά που εισέρχονται εντός του, μεταβιβάζει μόνο όσα του είναι χρήσιμα για την επίτευξη αυτής της πολυπόθητης ηρεμίας στην αίθουσα προβολής στον εγκέφαλο. Όλα τα άλλα γίνονται καμμένα αρνητικά, χρήσιμα μόνο σε μανιώδεις συλλέκτες που μάλλον ζουν σε άλλον κόσμο. Ο δικός του κόσμος τον τελευταίο καιρό φαίνεται ισορροπημένος, σαν ακριβό κρασί χωρίς δυσάρεστες εκπλήξεις στον ουρανίσκο ενός όψιμου οινογνώστη που βρέθηκε μπροστά σε ένα οινικό θησαυρό που αξίζει πολύτιμους αίνους για την επίγευση ζωής. 

Δεν έχει κανένα λόγο να αισθάνεται τύψεις που αισθάνεται ήρεμος...