Επιστροφή στη φθορά της τάξης

Πάνω που η ροή του χρόνου έδειχνε να χαλαρώνει, εγκαταλείπω τα πεδία ηρεμίας και επιστρέφω εκεί που οι αναπνοές μετρώνται σχολαστικά και οι χτύποι της καρδιάς παρακολουθούνται με αόρατη αυστηρότητα, λες και θα χαθεί ο κόσμος αν παραπέσει μία. Οι ήπιες διαδρομές σε ξανα-περπατημένα, οικεία μονοπάτια τελειώνουν και γίνομαι υποσυνείδητα υπερκινητικός για να ανταπεξέλθω στις ανάγκες χρησμών (;) που δεν έλαβα αυτοπροσώπως, αλλά υποχρεούμαι να ακολουθήσω. Κοιτάζω πίσω και βλέπω τον ήρεμο άνθρωπο των προηγούμενων ημερών που έχει αλλού στραμμένη την προσοχή του... μάλλον προς τον ουρανό κοιτάζει: τον γνωρίζω αυτόν τον άνθρωπο, αλλά δεν με αναγνωρίζω.