Όχι εμβροντησία αλλά ιερά Αθωνική ησυχία!

Άφησα πίσω μου τις κρίσεις εμβροντησίας, δε σου προσφέρει τίποτα να κάθεσαι ακίνητος σα χάνος σε κατάσταση τέλειας αφωνίας. Το μυαλό μου στροβιλίζεται σε μια σκοτοδίνη, υπάρχουν πράγματα μέσα μου που αγωνιούν να βγουν στο φως κι αν τα αφήσω φυλακισμένα θα μείνει μόνο ένα αδιόρατο χαμόγελο που θα φοράω διαρκώς δίνοντας την εικόνα του χαζοχαρούμενου.

Δεν έχουν σβήσει ακόμη στα μάτια μου οι εικόνες από το Άγιον Όρος... είναι πολύ νωρίς εξάλλου, μόλις πριν από λίγο επέστρεψα κουβαλώντας σημάδια από τις ίδιες, λίγο-πολύ, οικείες εικόνες από υπέροχα τοπία και στιγμές με φωτισμένους ανθρώπους, τόσο διαφορετικούς μεταξύ τους με ένα κοινό χαρακτηριστικό: τους καλύπτει όλους ένα αόρατο πέπλο γλυκού μυστηρίου που επανατροφοδοτεί το ενδιαφέρον για τη ζωή και αφυπνίζει ελπίδες που φαίνονται... αδικαιολόγητες για έναν άνθρωπο της πόλης!

Κι επειδή δεν μπορώ σε έναν τόσο αγαπημένο χώρο να απεμπολήσω τις συνήθειές μου, αποζητώ στο Όρος μάχιμους συνομιλητές για να βυθιστώ σε συζητήσεις που ισορροπούν ανάμεσα στις γήινες αναζητήσεις και την ανθρώπινη δυσπιστία.

Και στο τέλος του χρόνου (της επίσκεψης), επιστρέφω ανακουφισμένος στους ανθρώπους που αγαπώ, με τις αποσκευές μου γεμάτες ιερές υπόνοιες και ατέλειωτα αναπάντητα ερωτήματα, των οποίων τελικά οι χειροπιαστές αποδείξεις μου φαίνονται ανώφελες για τη σωτηρία της ψυχής...