Η προσευχή στην απραξία του εγκαταλελειμμένου από ελπίδα κι ανθρώπους

Γλυκειά μου απραξία, κράτησέ με φυλακισμένο με ασφάλεια στο καράβι που βουλιάζει, το σπίτι μου. Κι εγώ σου υπόσχομαι οτι δε θα ανησυχώ: εξάλλου τα ίδια πρόσωπα βλέπω απέναντί μου που έβλεπα και παλιά, ακόμη κι αν τώρα το χαμόγελό τους είναι κάπως παγωμένο κι αμήχανο... μου χαμογελούν όμως και παίρνουν δύναμη από εμένα όπως κι εγώ παίρνω δύναμη από αυτούς. 

Έξω δε βγαίνω, δεν αντέχω να περπατάω σε ένα πεδίο μάχης για εκ των προτέρων παραδομένες ψυχές, προτιμώ να μείνω μέσα στο υγρό μου βασίλειο (είδες, δεν χρησιμοποίησα τον όρο «τάφος»!) όπου, αν μη τι άλλο, γνωρίζω ανθρώπους και πράγματα και ξέρω τί να (μην) περιμένω από αυτά. Μακριά από εμένα οι λέξεις (τι λέω λέξεις, κατάρες είναι!) «προσδοκίες και ελπίδες» που με φορτώνουν με ευθύνες χωρίς να μου προσφέρουν τίποτα.

Γαλήνια βουλιάζω στα σκοτεινά νερά χωρίς διάθεση να αποκλίνω από την πορεία που προδιαγράφτηκε για εμένα ερήμην μου. Μικρές πνευματικές ασκήσεις έκανα κάπου-κάπου παλιά για να μη γίνει γιαούρτι το μυαλό μου, αλλά και αυτές τον τελευταίο καιρό τις έχω εγκαταλείψει, αφού τίποτα δε μου προσφέρουν.  

Τσαλάκωσε το χαρτί με την προσευχή και το πέταξε στο καλάθι των αχρήστων. Μετά το αναζήτησε και το έκανε πολλά μικρά κομμάτια, για να μην υπάρξει πιθανότητα στο μέλλον να ξαναβρεί μπροστά του αυτό το βδελυρό κείμενο. Φόρεσε το t-shirt από το αγαπημένο του ροκ συγκρότημα που πρόσφατα αποχαιρέτισε το μόνο μέλος της αυθεντικής σύνθεσης που βρισκόταν εν ζωῆ και βγήκε για μαργαρἰτες... όχι του αγρού, αλλά του μπαρ!