Πέμπτη 12 Ιουλίου 2012

Είναι καλά αυτός που μιλάει για ανάποδες βάρκες στη λίμνη;

Απαλά αφήνομαι σα φτερό στον άνεμο και υποχωρώ από προκαταλήψεις που μου στέρησαν πολύτιμα τμήματα της ζωής που τώρα μου λείπουν. Αλλά πλέον, δεν μπορώ να κάνω κάτι, έχουν χαθεί για πάντα. 

Όταν σας συνάντησα, σας βρήκα φαίνεται σε στιγμή ανάγκης, μια ώρα που έτυχε εγώ να βρίσκομαι με ένα ύφος περήφανο κι αγέρωχο, πάνω σε μια εξέδρα δύναμης δύο πόντους πάνω από το κενό... και τώρα που βλέπω πιο καθαρά την αλήθεια, πρώτη μου σκέψη είναι να απομακρυνθώ από τη μνήμα σας με ελαφρά πηδηματάκια γιατί είναι αργά πια να γεμίσω το κενό μεταξύ μας με χαμόγελα αμηχανίας και ειλικρινείς μεταμέλειες.

Κάτι σα να παρακολουθείς γαλήνιος τη λίμνη όλης της πορείας -όχι κατ’ ανάγκη επειδή έλαβες μια στενάχωρη ειδοποίηση ότι πλησιάζει το τέλος της ζωής σου!- και να βλέπεις κάποιες βάρκες να αρμενίζουν ανάποδα, χαλώντας τη συνολική εικόνα. Και να θέλεις να διορθώσεις τις στραβές πορείες αλλά να μην μπορείς: τώρα πια είσαι απλός παρατηρητής!
 
Αυτήν την ώρα της ανύποπτης γαλήνης που κάθισα να παρατηρήσω τη λίμνη της ζωής μου, διακρίνω καθαρά όλες τις ανάποδες βάρκες μου... όλες; Σίγουρα όλο και κάποιες θα ξεχνάω!

Νοητά τις παίρνω στα χέρια μου και διορθώνω την πορεία τους...
Τελικά έχουν μεγαλύτερη αξία οι φωτεινές, έστω και εκτός ωφέλιμου χρόνου, καρδιακές συγγνώμες από τις  πομπώδεις ευχαριστίες!

Δεν υπάρχουν σχόλια: