Νυσταγμένες ψυχές που δεν επιτρέπεται να κλείνουν τα μάτια

Τόσον καιρό μιλούσαν χωρίς να ακούν. Να που έφτασε η ώρα να ακούν χωρίς να μιλούν. Μόνο κάπου-κάπου κουνούν το κεφάλι σ’ ένα μονότονο ρυθμό χωρίς τέμπο (drummer ήμουν στα νιάτα μου, κάτι γνωρίζω επ’ αυτού!). Με τα χείλη σφραγισμένα, κάθονται σήμερα αμίλητοι όλη τη μέρα στον άβολο καναπέ χωρίς να κινούνται, σα τρένα που ανεκλήθησαν από την κυκλοφορία και περιμένουν υπομονετικά την ώρα που θα γίνουν παλιοσίδερα. Ανέκφραστοι, πνίγουν με συνοπτικές διαδικασίες τις μύχιες σκέψεις τους για να μην τις αφήνουν να αναζωπυρώνουν την ανησυχία τους. Κι αν κάποια στιγμή σου δοθεί η εντύπωση ότι έκλεισαν τα μάτια τους για ένα κλάσμα, λες κι ένας αόρατος μηχανισμός τους ειδοποιεί με ηλεκτροσόκ και με βαριεστημένο ύφος σε βάζουν στη θέση σου:

Δεν κοιμάμαι, κύριε! Απλώς έκλεισα για λίγο τα μάτια μου ώστε να μην αντικρύζω αυτό που με περιβάλλει! Δε θέλω να το διώξω, δεν μπορώ να το κάνω εξάλλου: είμαι σίγουρος οτι, όταν ανοίξω τα μάτια μου, αυτό που πήγα να αποδιώξω από το βλέμμα μου θα με περιμένει και θα μου χαμογελάει με χαιρεκακία... οπότε, τί νόημα έχει να τα κλείσω;

Σ.Σ. Τόσα χρόνια καταγράφω ανατρεπτικές εικόνες από τον κόσμο δίπλα μου αλλά και τον πίσω κι εμπρός μου. Μικρές προσπάθειες έκανα να προσεγγίσω με την πέννα μου τον κόσμο Επάνω και με λιγότερο ενθουσιασμό (και ιδιαίτερη ανησυχία) τον κόσμο Κάτω... βλέποντας όμως τις πρόσφατες καταγραφές στο ημερολόγιο ταξιδίων της ζωής μου, διαπιστώνω με έκπληξη οτι δε με έχει εγκαταλείψει η ένταση στη μάχη με μια λευκή κόλλα χαρτί, αλλά  θλίβομαι όταν συνειδητοποιώ οτι οι μόνες χαλαρωτικές σκέψεις που κάνω για τα επίγεια, είναι αυτές που τους λείπει ολοσχερώς το στοιχείο της προσδοκίας.