Ένας παράξενος τύπος εκμυστηρεύεται...

Χαμηλώνει την ένταση του εσωτερικού του παραληρήματος για να μη δημιουργήσει υποψίες και προχωρά με ασταθές -αλλά περήφανο!- βήμα. Δεν αψηφά τους κανόνες του κόσμου που τον υπερβαίνουν, μπορεί κάλιστα να τους παρακάμψει ευγενικά... εξάλλου φιλοξενούμενος είναι. Αντιμετωπίζει τις κακουχίες του με τρυφερότητα και τις αισθάνεται σαν καλοδεχούμενες παραχωρήσεις Άνωθεν. Τόσον καιρό, η φαντασία του του είχε στήσει ύπουλες παγίδες που αυτός ο παράξενος τύπος έχει αφήσει πίσω του οριστικά. Κι έτσι τώρα, μπορεί απερίσπαστος να ασχοληθεί με τη φθορά της καθημερινότητας και την ομορφιά της ζωής που, ουαί (!), βαίνει μειούμενη αλλά, σε κάθε περίπτωση, επαρκής ώστε να κάνει την εμπειρία πολύτιμη.

Αν το καλοσκεφτείς, ο Παράδεισος είναι μεσοτοιχία με την Κόλαση και χρειάζεται προσοχή ποια πόρτα θα ανοίξεις για να μπεις.

ΥΓ. Τον ξέρω καλά αυτόν τον παράξενο τύπο στον οποίο αναφέρεται το κείμενο...