Πίσω γορίλα!

Φωτογραφία: http://www.fotosearch.com

Για να θυμούνται οι παλαιοί και να μαθαίνουν οι νέοι…

Τα φώτα σβήνουν, το ακροατήριο παρακολουθεί με κομμένη ανάσα…

Αν γυρίσουμε πίσω στον χρόνο (όχι πολύ, ακόμη και σήμερα συναντάμε θεάματα τύπου μπουλουκιού, όχι πλέον σε αλάνες της πόλης -έχουν χτιστεί κι αυτές…- αλλά σε πλατείες χωριών ή ρημαγμένους αστικούς πολυχώρους που χρησιμοποιούνται για να προσφέρουν στον ιδιοκτήτη οτιδήποτε είναι μεγαλύτερο από μηδενικό εισόδημα) θα βρεθούμε μπροστά σε ανθρωπόμορφους γορίλες, η εμφάνιση των οποίων φέρνει στο μυαλό μας στιγμές από την καθημερινό πανδαιμόνιο... αλλά και πρόσωπα που συναναστρεφόμαστε στην καθημερινή μας ζωή!

Ορισμένοι μάλιστα από αυτούς τους γορίλες (ή αυτές, υπάρχουν και γυναίκες που παίζουν το ρόλο του γορίλα!) μπορούν να συναντηθούν λίγο αργότερα πίσω από κυλικεία ή στο ταμείο της επιχείρησης να κόβουν εισιτήρια για την επόμενη παράσταση.

Πιστή φίλη του γορίλα είναι η Ταμάρα (και στο «Βαγγελιώ» μπορεί να ακούει αν τη φωνάξετε), το "κορίτσι της ζούγκλας". Σε ορισμένες μάλιστα περιπτώσεις (και ανάλογα πάντα με το μπάντζετ του επιχειρηματία και επειδή αυτές οι επιχειρήσεις είναι συνήθως οικογενειακές) μπορεί η Ταμάρα, το κορίτσι της ζούγκλας να είναι το ίδιο και το αυτό πρόσωπο με το γορίλα που συνήθως εμφανιζόταν στο δεύτερο μέρος της παράστασης: εξάλλου υπάρχουν πολλές γυναίκες με πρόβλημα τριχοφυΐας, υπάρχει μάλιστα και ένας -ακραίος και άδικος!- συσχετισμός: σύμφωνα με το Μείζον Ελληνικό Λεξικό Τεγόπουλου-Φυτράκη, «Γορίλλαι», ήταν το όνομα δήθεν τριχωτών γυναικών (προφανώς πιθήκων) της Αφρικής.

Υπάρχει μια «ακριβή» βερσιόν του πολυθεάματος σύμφωνα με την οποία η Ταμάρα μεταμορφώνεται από κορίτσι (έστω και της ζούγκλας) σε γορίλα... Αυτό όμως απαιτεί υψηλή τεχνολογία που ενίοτε υπερβαίνει την τεχνογνωσία των μπουλουκιών, οπότε περνάμε στο second-best, ήτοι τη φτωχότερη έκδοση, με βάση την οποία υπάρχει σιδηροδέσμιος στο κέντρο της σκηνής ένας γορίλας, ο οποίος κάποια στιγμή σπάει τις αλυσίδες και ελευθερώνεται σπέρνοντας τον τρόμο στους θεατές.

Οι ελπίδες των οργανωτών είναι να υπάρχουν στο κοινό μικρά παιδιά ή γυναίκες (που υποτίθεται ότι) φοβούνται εύκολα, ώστε να μεταφερθεί σε όλο τον χώρο ένα αίσθημα πανικού. Αν δε βρεθούν άτομα από αυτές τις τόσο κρίσιμες για την επιτυχία της παράστασης κατηγορίες, αναλαμβάνει ο παρουσιαστής του προγράμματος (συνήθως είναι πατέρας της Ταμάρας και αδελφός του γορίλα…) που ζητά από τον γορίλα να απομακρυνθεί και να αφήσει τους θεατές να ζήσουν-φύγουν: τότε είναι που του φωνάζει "πίσω, πίσω γορίλα" (*). Κατά έναν παράξενο τρόπο, ο γορίλας που μιλάει ελληνικά και συνήθως παρουσιάζει δείγματα «ανθρωπιάς» (!), πείθεται και πάνω που οι θεατές περιμένουν μια καταληκτική εξέλιξη με ηθικοπλαστικό δίδαγμα, ακούγεται η φωνή του πατέρα της Ταμάρας που πληροφορεί τον κόσμο ότι «η παράσταση τελείωσε».

Αν έχετε πιάσει τον εαυτό σας να λέει «πίσω γορίλα» περισσότερες από δύο φορές το μήνα, δεν πάει καλά η πατρίδα μας!

(*) Τα πλήρη λόγια του παρουσιαστή είναι: Πίσω γορίλα… άτιμο παιδί θα μου κλείσεις το τσαντίρι!