Όλοι μαζί κι ο καθένας μόνος του…

Κωπηλατούμε ενάντια στο κύμα με ένταση ρίχνοντας μόνο κλεφτές ματιές στα κανό των διπλανών. Οι λογισμοί μας δεν είναι καθαροί, δεν μπορούν να είναι όταν γνωρίζουμε εξ αρχής ότι δε θα επιβιώσουν όλα τα πληρώματα των α-βαθέων μονόξυλων με τα οποία διεξάγεται ο αγωνιώδης αγών, που έχει καταχωρηθεί στους εγκεφάλους μας ως αγώνας επιβίωσης και όχι συμβίωσης. Αδέξια αλλά παθιασμένα κωπηλατούμε, άθελοι πρωταγωνιστές ενός προμελετημένου σκηνικού … ή μήπως εγκλήματος;

Οι δυνάμεις που καθορίζουν την προσωπικότητα και τις παρορμήσεις μας βρίσκονται, πολύ φοβάμαι, εκτός της σφαίρας επιρροής μας। Επομένως ακόμη κι όταν δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα τους αρχέγονους εσωτερικούς μηχανισμούς ελέγχου που διέπουν την ζωή μας, κατά βάθος δεν τους αναγνωρίζουμε. Και μ’ αυτά και αυτά, η κωπηλασία συνεχίζεται εναγωνίως για έναν αγώνα που μας καίει, αλλά στην πραγματικότητα δεν μας ενδιαφέρει.

Ενίοτε ωστόσο, αφήνω κάτω τα κουπιά και προσπαθώ μέσα στην ένταση του αγώνα να διακρίνω μια φωνή, μια έκφραση των άλλων διαγωνιζόμενων ή να εντοπίσω ένα σημείο αναφοράς σε κάποιο έντυπο από αυτά που τα μέλη της οργανωτικής επιτροπής μας πετάνε στα κανό σε τακτικά διαστήματα «για την ενημέρωσή μας»: άγνωστες λέξεις ενός άγνωστου κόσμου σε μια πολύ οικεία γλώσσα… οικεία, αλλά όχι δική μου!

Όταν αναγνωρίζω -όλο και σπανιότερα- τον εαυτό μου σε λέξεις που δεν έγραψα ή εκστόμισα ο ίδιος, ανακτώ προσώρας τις ελπίδες μου στη ζωή και δεν αισθάνομαι μόνος: είναι όμως ανώφελο καθώς βλέπω στη συνέχεια τους άλλους διαγωνιζόμενους να με κοιτούν κουνώντας το κεφάλι τους με θλίψη, σα να με θεωρούν ανέλπιδη κλινική περίπτωση. Φαίνεται δεν έχω μάθει να διαχειρίζομαι την απόρριψη: ξανα-αρπάζω λοιπόν κι εγώ τα κουπιά μου και κωπηλατώ με διπλάσια ένταση...