Πώς τον αντέχει τον άλλο του εαυτό;

Υπάρχει στη συνείδηση του καθενός ένας «ανώτερος» εαυτός που βασίζεται σε επιτυχίες και διακρίσεις: ενθουσιώδεις επιστολές, λαμπερές φωτογραφίες, ακόμη και δημοσιεύματα στον τύπο αποδεικνύουν (ή μήπως απλώς υπενθυμίζουν;) την ύπαρξη αυτού του εαυτού. Οι αναμνήσεις από τις στιγμές που έζησε κάποιος ως αυτός ο άνθρωπος είναι συχνά πομπώδεις, γεμάτες επιδοκιμαστικά σχόλια και θερμές χειραψίες.

Κι από την άλλη άκρη του λόφου, υπάρχουν οι σκοτεινές σελίδες του βιβλίου της ζωής, όπου ο «κατώτερος» εαυτός υπέπεσε σε ολέθρια σφάλματα κι έγινε το μαύρο πρόβατο του περίγυρού του. Ίσως βέβαια σε αυτόν τον περίγυρο ενυπήρχαν άνθρωποι που λίγο πριν είχαν σφίξει θερμά το χέρι του την ώρα που εκστόμιζαν κολακευτικά σχόλια για το άτομό του.

Αυτοί οι δύο εαυτοί προχωρούν μαζί στη ζωή: για κάποιους λόγους (ίσως η τύχη…) κάποιες στιγμές ο ένας βρίσκεται ένα βήμα μπροστά από τον άλλο, μπορεί μάλιστα προσώρας ο ένας να δείχνει ότι έχει αφήσει τον άλλον οριστικά πίσω. Αλλά αργότερα, ίσως μόνο μια στιγμή αργότερα, οι θέσεις αλλάζουν και έρχονται τα πάνω-κάτω και τα εμπρός-πίσω.

Είναι σα ξύπνημα από ένα όνειρο ή έναν εφιάλτη, μερικό μόνο και προσωρινό που αφήνει πίσω του ένα αδιευκρίνιστο σύνολο από ζητωκραυγές και γιουχαΐσματα.

Αυτοί οι δύο εαυτοί ζουν κάτω από την ίδια στέγη. Αναρωτιέμαι πώς αντέχουν ο ένας τον άλλον…

Κι όμως, αυτοί οι δύο τόσο διαφορετικοί εαυτοί, μπορούν να ζήσουν αρμονικά και να μάθουν ο ένας από τον άλλον, χωρίς να ανταλλάσσουν προβολές! Να αγαπηθούν είναι δύσκολο, αυτός είναι όμως ένας από τους υψηλότερους στόχους στην ανθρώπινη ζωή και την εξέλιξή της. Ίσως απλώς πρέπει να συνειδητοποιήσουν και οι δύο ότι, ούτε είναι ανώτερος εαυτός αυτός που ποζάρει φιλάρεσκα υπό τα φλας των φωτογραφικών μηχανών, ούτε κατώτερος εαυτός το πληγωμένο αγρίμι του κάποια στιγμή κυνηγήθηκε και δεν ήξερε πού να κρυφτεί.