Κληρονομημένη μοναξιά

Θα προσπαθήσω ν’ αφήσω στα παιδιά όσα περισσότερα μπορώ για να έχουν κάπου να ακουμπήσουν στο ολοένα και πιο δύσκολο ταξίδι που τα περιμένει. Όλοι (ή τουλάχιστον οι περισσότεροι) έτσι κάνουν, αυτό δα έλειπε, ελάχιστοι είναι αυτοί που αποπειρώνται να τα πάρουν μαζί τους φεύγοντας από αυτόν τον πανέμορφο αλλά μάταιο κόσμο… οι ανόητοι!

Ένα πράγμα όμως δεν θα ήθελα να τους κληροδοτήσω: τη μοναξιά της σημερινής εποχής, που όλο και περισσότερες πόρτες χτυπάει και τρυπώνει ανύποπτα σε σπίτια ζωντανά, θορυβώδη που φιλοξενούν πολυμελείς, αγαπημένες οικογένειες.

Αυτή είναι η παγίδα: λες, τι να γυρεύει εδώ η μοναξιά, μάλλον θα πρέπει να αναζητήσει κάποιο σιωπηλό, σκοτεινό μέρος για να τρυπώσει. Αλλά η μοναξιά δείχνει να αρέσκεται στις προκλήσεις, δεν επιζητά μόνο πληγωμένα, ευάλωτα άτομα που δείχνουν να μην έχουν στον ήλιο μοίρα, αλλά αντίθετα χτυπάει την πόρτα σε θεαματικές προσωπικότητες με κύρος και υψηλές κοινωνικές προδιαγραφές, πανέμορφες αισθησιακές που πάνω τους αναβλύζουν όλοι οι χυμοί της ζωής…έτσι φαίνεται. Αλλά ανύποπτα τρυπώνει κρυφίως και τελικά μένει μέχρι το τέλος.

Βρήκα και βρίσκω καθημερινά τριγύρω μου τέτοιους γόνους που τους κληροδοτήθηκε η μοναξιά: όσες φορές προσπάθησα να μπω στον κόσμο τους, βρήκα χαμόγελα συμπάθειας αλλά κλειστές πόρτες. Το σπίτι τους αντίθετα, μπορεί να είναι ανοιχτό ολόκληρο το 24ωρο.

Θα φανώ μοναχοφάης με τη μοναξιά μου, την όση μοναξιά έχω. Δε θα αφήσω τα παιδιά μου να απλώσουν χέρι επάνω της και θα την κρατήσω μακριά από τα μάτια τους, κλειδωμένη σ’ ένα μικρό κουτί στο πιο απόμερο συρτάρι του γραφείου μου.