Idées fixes ή αναλλοίωτα χαρακτηριστικά στην πορεία της ζωής;

Με αφορμή μια παλαιά σχολική φωτογραφία του 1972 που έπεσε στα χέρια μου ανύποπτα (ορισμένοι από τους εικονιζόμενους συμαθητές έχουν “φύγει” οπότε η φωτογραφία δημοσιεύεται “πειραγμένη” για αποφυγή συγκινήσεως στους οικείους τους), έκανα ένα στιγμιαίο πισογύρισμα που, εκτός από ένα φευγαλέο χαμόγελο, άφησε πίσω του την τρυφερή αίσθηση ότι, τελικά μέσα μας δεν έχουμε αλλάξει τόσο πολύ. Ασφαλώς τα όρια ανάμεσα στον συναισθηματικό και τον γραφικό κάποιες φορές δεν είναι ευδιάκριτα. Κι ούτε μπορείς να ξεχωρίσεις εύκολα αν ο άνθρωπος που έχεις μπροστά σου είναι ένας άνθρωπος με αρχές από τις οποίες δεν παρεκκλίνει… ή μήπως είναι απλώς εμμονές που τον κρατούν δέσμιο σε μια εικονική πραγματικότητα;

Σκέφτομαι ότι κάποιες από αυτές τις idées fixes όπως τις χαρακτηρίζει η ψυχιατρική επιστήμη κατά βάθος με διατήρησαν σε μια πορεία στη ζωή μου και δεν με άφησαν να ξεφύγω από αυτό που πραγματικά ήμουν ανέκαθεν. Συναντώ παλαιούς φίλους και γνωστούς που έχω να δω δεκαετίες ολόκληρες και οι μνήμες που έχουμε από ιδέες που μας χαρακτήριζαν στα παιδικά ή φοιτητικά χρόνια, γίνονται η γέφυρα που μας ενώνει και βάζει στην άκρη το πέρασμα του χρόνου.