Θα ήθελες φίλε Aldus (Huxley) να πάμε για ένα ούζο στο Αθηναϊκόν της Θεμιστοκλέους ακούγοντας τον καινούργιο δίσκο του Paul McCartney;

Σε αντίθεση με το μεγαλύτερο μέρος των αναγνωστών του, δε γνώρισα τον Άλντους Χάξλευ από το μυθιστόρημα Θαυμαστός καινούριος κόσμος του 1932, αλλά από το έργο του Ο πίθηκος και η αλήθεια του 1948 (Ape and Essence): βρήκα το βιβλίο πάνω στο γραφείο του πατέρα μου σε μια προ-εφηβική περίοδο όταν ο Μπόρχες είχε εξάψει τη φαντασία μου και διάβαζα αχόρταγα το έργο του Κώστα Κυριαζή για το Βυζάντιο. Από το βιλίο του Huxley, μου τράβηξε καταρχήν  την προσοχή ο τίτλος μάλλον, για να είμαι ειλικρινής. Όταν μετά τον Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο, ένιωσα την ανάγκη να ανατρέξω στο σύνολο του έργου του, συνάντησα ένα συνοδοιπόρο στην πνευματική μου ζωή που ακόμη με συνοδεύει στις μοναχικές πνευματικές βόλτες του νου. Ένα παράξενο πράγμα, αυτό μου συμβαίνει και σε πολλές άλλες δραστηριότητες της ζωής μου, όπου διαπιστώνω το meeting of mind (εμμονές ή κολλήματα κατά τους αυστηρούς φίλους και οικείους) με κάποια άτομα. Τότε ακριβώς “κλειδώνω” και προχωρώ τη ζωή μου χέρι-χέρι με αυτά με μικρή (έως και μηδενική) διάθεση να αναζητήσω κάτι νέο, πιθανά διαφορετικό. Αντ’ αυτού, προτιμώ να προχωρώ παρακολουθώντας την εξέλιξη του έργο αυτὠν των ατόμων η πηγαίνοντας πίσω όταν αυτοί έχουν φύγει από τον κόσμο μας και εγώ προσπαθώ να δω με νέα μάτια την παλαιαότερη δουλειά τους (βιβλία ή δίσκους), βρίσκοντας εκεί μικρούς θησαυρούς που διἐλαθαν κατά τις πρώτες μου επαφές μαζί τους. Γίνομαι τρυφερά αυτό-σαρκαστικός και αναπάντεχα δημιουργικός, αν σκεφτεί κανείς ότι το εύρος της πρώτης ύλης που χρησιμοποιώ είναι λίγο-πολύ δεδομένο. Δε φοβάμαι μήπως γίνω βαρετός στους φίλους (η γυναίκα μου και τα παιδιά μου κάποιες φορές κουράζονται αλλά με αντιμετωπίζουν με τρυφερότητα), αφού με τον καιρό έχω αποκτήσει αρκετή αυτοπεποίθηση.

Αν μπορούσα να φέρω έναν αγαπημένο συγγραφέα για ένα ουζάκι στο Αθηναϊκόν της Θεμιστοκλέους, θα επέλεγα τον Aldus Huxley που έχει φύγει απ’ αυτόν τον κόσμο το 1963. Και ξέρω πώς θα ξεκίναγα την κουβέντα μας (μετά το πρώτο ούζο). Θα επαναλάμβανα τα λόγια του:

Η Ιλιάδα γράφτηκε είτε από τον Όμηρο είτε από κάποιον άλλον με το ίδιο όνομα!

Θα κουνούσα το κεφάλι μου με νόημα και θα του έλεγα:

-Πώς σου ήρθε αυτό, βρε θηρίο…