Φευ, ωιμέ και ουαί: ένα ναζιάρικο παραλήρημα

Ο σύγχρονος άνθρωπος γράφει στο χιόνι θεμελειώδη μεταφυσικά ερωτήματα και περιμένει να βγει ο ήλιος για να λοιώσουν τα χιόνια και μαζί τους να εξαφανιστούν τα αναπάντητα ερωτήματα που τον ταλανίζουν. Από τη στιγμή που αρχίζει να αντιλαμβάνεται τον εαυτό του, έχει διαρκώς την αίσθηση ότι, όσο ζει, βρίσκεται στον προθάλαμο της αληθινής ζωής, άρα υπάρχει πάντα χρόνος και δεν χρειάζεται να αντιδράσει σπασμωδικά, να σηκωθεί από τον καναπέ και να πάρει τη ζωή στα χέρια του. Αποτέλεσμα αυτού είναι να ξεφεύγουν της προσοχής του πολύτιμα δώρα της καθημερινότητάς του που τα εκλαμβάνει ως δεδομένα (μέχρι την ώρα που του συμβαίνει μια στραβή και συνειδητοποιεί πόσο καθόλου -μα καθόλου!- δεν είναι τα πράγματα όπως ήθελε να πιστεύει). Αν το καλοσκεφτεί κανείς, εμείς οι άνθρωποι μοιραζόμαστε το 99% του γενετικού μας υλικού με τους χιμπατζήδες κι έρχονται στιγμές βλέποντας αυτά που συμβαίνουν σε ορισμένα γήπεδα (όχι μόνο ανδρικού ποδοσφαίρου αλλά ακόμη και γυναικείου πόλο) που φαίνεται ότι οι χιμπαντζήδες έχουν διαχειριστεί με μεγαλύτερη αξιοπρέπεια τα δώρα του Θεού.