Πνευματικό -ήπιο!- παραλήρημα

Ζούμε μια ζωή πεπερασμένη, αλλά όχι κατ’ ανάγκη μονότονη, ενατενίζοντας μόνο όσα μας επιτρέπουν τα όρια που έχουν τεθεί από τους θεσμούς και τις δομές της κοινωνίας όπου ανήκουμε (;). Οι αποκαλύψεις της ζωής δεν είναι ποτέ μονότονες, ακόμα κι όταν είναι επαναλαμβανόμενες. Παρουσιάζονται μπροστά μας χωρίς να απαιτείται συγκεκριμένη τελετουργία, τρέφουν την πίστη και ανανεώνουν το ενδιαφέρον για ζωή.
Έχω παρατηρήσει ότι οι πιο πολύτιμες αποκαλύψεις γίνονται σε κατάσταση ήπιας μελαγχολίας με τα μάτια κλειστά, οπότε αυξάνεται ο δείκτης συναισθηματικής ευαισθησίας, μακριά από τα καταφύγια (ή μήπως φυλακές;) της κοινής λογικής.
Αναρωτιέμαι:
Μελαγχολία είναι η ευτυχία του να είσαι θλιμμένος, όπως είπε ο Βίκτωρ Ουγκώ, ή μήπως
Θλίψη είναι η ευτυχία του να είσαι μελαγχολικός;