Μουτρωμένο πρόσωπο

Με τύψεις, αλλά χωρίς αναστολές. Με ελπίδες (έστω και τραυματισμένες), αλλά χωρίς έμμονες ιδέες. Οι καιροί είναι πονηροί, πάντα ήταν, αλλά αυτός δεν είναι λόγος να κάθεσαι κλειδωμένος μέσα στα δωμάτιό σου και να περιμένεις μια θλιβερή αλλά αδιευκρίνιστη εξέλιξη που την χαρακτηρίζεις «μέλλον».

Γυρνάς μια ακόμη σελίδα στο ημερολόγιο της ζωής σου, αλλά δεν έχεις ακόμη πάρει το φύλλο πορείας που αναμένεις εναγωνίως και επιλέγεις να μένεις εντοιχισμένος στο ίδιο σημείο όπου αισθάνεσαι ασφαλής. Δειλά άρχισαν να εμφανίζονται συμπτώματα αυξημένης απώλειας του ενδιαφέροντος για τον εαυτό σου και την πίστη στο πιο πολύτιμο αγαθό που έχεις, τη Ζωή. Είναι δυσάρεστο που οι επαναλαμβανόμενες και επίμονες σκέψεις σου είναι συστηματικά θλιβερές και μάλιστα ακολουθούν μια διαρκή επιδείνωση που λες και ανταποκρίνεται στη παρατεταμένη επιδεινούμενη κατάσταση του περίγυρού σου. Απεγνωσμένα αναζητάς πνευματικό οξυγόνο και συναισθηματική υποβοήθηση. Κι αν (αν λέω!) αποδειχτεί ότι άδικα πανικοβλήθηκες και τελικά δεν ήταν συναισθηματική ασφυξία κι απλώς είχε βουλώσει λίγο η μύτη σου από την υγρασία, τότε ποιος θα αποζημιώσει όλους αυτούς που αντιμετώπιζαν το σκοτεινό σου πρόσωπο από το πρωί ως το βράδυ και μαύριζε η ψυχή τους;