Αναζητώντας την Ποίηση του Θεού

Εντός των τειχών, ο χρόνιος εσωτερικός πόνος που σε βασανίζει εξανεμίζεται. Ακόμα και η κατάβαση στα τάρταρα, μπορεί να φαίνεται σαν ανάβαση στον παράδεισο: ούτως ή άλλως δεν υπάρχουν αναλυτικές κατευθυντήριες οδηγίες στο -εκ γενετής εμφυτευμένο- ανθρώπινο σύστημα δορυφορικής πλοήγησης. Συναισθηματικά λειψός αλλά με απεριόριστες δυνάμεις κρυμμένες εντός σου, περιφέρεσαι άσκοπα αναζητώντας την ποίηση του Θεού. Η φασαρία του περίγυρου σου αποσπά την προσοχή κι εσύ μηχανικά αναμηρυκάζεις αναμνήσεις περασμένων μεγαλείων που, αν το καλοσκεφτείς, δεν ήταν δικά σου και ίσως ούτε μεγαλεία ήταν.
Η εικόνα συναισθηματικών προσφύγων που περιφέρονται γύρω σου σκυθρωποί και κατηφείς σε δυσκολεύει να αναγνωρίσεις την ποίηση που αναζητάς, ακόμα κι αν οι στίχοι της εκτείνονται απλόχερα όπου στρέφεις το σκοτεινό βλέμμα σου.

Κι εγώ, πολλά χρόνια τώρα, αναζητώ αυτή την ποίηση. Κι όταν τη βρίσκω σε ανύποπτα μέρη, κλείνω τα μάτια από ευτυχία και αποκοιμούμαι μ’ ένα χαμόγελο στο πρόσωπο. Όταν ξυπνάω, το χαμόγελο είναι ακόμα εκεί.

Η ποίηση όμως, όχι.