Θε μου, τί κρύβεται πίσω από την πραγματικότητα;

Προσπαθώ να απομονώσω την περιοχή του εγκεφάλου μου που είναι υπεύθυνη για τον πόνο που μου δημιουργείται αιφνιδιαστικά αλλά τελικά μεγαλύτερη αξία έχει η προσπάθεια να περιφράξω ερμητικά εκείνη την περιοχή που είναι υπεύθυνη για τον πόνο που εγώ δημιουργώ σε άλλους. Όμως ο αγώνας είναι πολύ άνισος, οι δαίμονες εντός μου δεν μου επιτρέπουν να κοιτάξω κατάματα τα θύματα-θύτες παλαιότερων συμπεριφορών μου. Κάθε φορά που προβάλει στη μνήμη μου ένα τέτοιο θύμα-θύτης, πετάγονται από το βαθύ εντός μου (σαν «βαθύ κράτος» ακούγεται αυτό… χάλια μαύρα!) οι σκοτεινοί παρατρεχάμενοι που με δυνατές φωνές προσπαθούν να με πείσουν ότι δεν ήταν δικό μου το λάθος, ότι το θύμα-θύτης με ανάγκασε να αντιδράσω με τον τρόπο που αντέδρασα και τελικά οδηγηθήκαμε στα θλιβερά αποτελέσματα που έχουν στοιχειώσει μέσα μου και τώρα προσπαθώ απεγνωσμένα να τα ξεκαθαρίσω. Και προκειμένου να σταματήσει η φασαρία, νεύω με το κεφάλι μου σε αυτά τα θλιβερά πλάσματα της φαντασίας μου ότι αντιλαμβάνομαι αυτό που μου λένε, ότι έχουν δίκιο, ότι τελικά δεν έφταιγα εγώ αλλά το ίδιο το θύμα-θύτης πήγαινε γυρεύοντας…

Κι έτσι προσπερνάω την υπόθεση, αλλά καθόλου δεν την ξεπερνάω: το μελαγχολικό πρόσωπο του θύματος-θύτη θα με περιμένει στην επόμενη γωνία όπως έκανε τόσες άλλες φορές μέχρι σήμερα. Και μόνο για λίγο ηρεμώ και επιλέγω τη φθορά από τα μέτωπα της καθημερινότητας που προσφέρονται για εξαγνισμό μέσω βασάνων και βασανιστηρίων και τελικά συνειδητοποιεί κάποιος ότι, όταν υπάρχουν τόσο σημαντικά ανοιχτά μέτωπα από το σήμερα ή το χθες αργά το απόγευμα, συνιστά ακραία συναισθηματική πολυτέλεια να ταξιδεύει πίσω στον χρόνο για να εξηγήσει συμπεριφορές του και να εξαγνίσει τη συνείδησή του: άλλα πράγματα έχουν προτεραιότητα, ακόμη κι αν το ηθικό ειδικό τους βάρος δεν είναι μεγάλο. Αλλά επειδή κάτω από το φλοιό μιας ήρεμης στιγμής, κρύβονται άγνωστες δυνάμεις που οδηγούν σε ανεξερεύνητες ατραπούς, πρέπει να είσαι πάντα έτοιμος να πεταχτείς με τις παντόφλες από τον καναπέ της συνείδησής σου για να κυνηγήσεις φαντάσματα από το παρελθόν.

Μια αλλόκοτη αντίληψη των ανθρώπων της ζωής μου που πέρασε περιδιαβαίνουν γύρω μου τις ώρες της ημέρας που τους το επιτρέπω: σα κρατούμενοι σε φυλακές υψίστης ασφαλείας που αυλίζονται κάτω από δρακόντεια μέτρα ασφαλείας. Και τότε, όμορφες αισθησιακές γυναίκες (τρυφερές μανούλες σήμερα) μετατρέπονται σε διαβολικά, αδίστακτα πλάσματα που ζητούν την ψυχή μου, και νέοι που παλεύουν για να χτίσουν την καριέρα τους μεταμορφώνονται σε αδίστακτους μισθοφόρους (θλιβεροί ασθενείς μεσήλικες σήμερα, με εγγόνια ίσως μερικοί και πάντως πιθανότατα με προβλήματα στην ακοή, στην όραση και στο βάδισμα πολλοί άλλοι). Συνεχείς εναλλαγές εικόνων με κάνουν να περιμένω με αγωνία το σφύριγμα που δίνει τέλος στον αυλισμό τους στον προαύλιο χώρο της φαντασίας μου.

Ένα κύμα συντριπτικού φόβου βρίσκεται έξω από την πόρτα μου εδώ και αρκετό καιρό, αλλά δεν του έχω δώσει σημασία και σιγά-σιγά εξαφανίζεται… λες να είδε κι απόειδε, να βαρέθηκε και να πήγε αλλού;

Αποκλείεται! Κάπου έχει κρυφτεί εντός μου και περιμένει να αδράξει μια ευκαιρία για να μου ζητήσει τα ρέστα…