Πόσο αναπότρεπτα οριστικό είναι το «Ποτέ πια»;

Μια αδιανόητη συρραφή σκέψεων που θα κατευθύνουν την πορεία μου…

Επικαλούμαι συγκινημένος φωτεινές δυνάμεις χωρίς πομπώδεις σαμανικές ιεροτελεστίες, αλλά με βαθειά πίστη που μπορεί στα μάτια πολλών να δείχνει αδικαιολόγητη. Φαίνεται όμως ότι την επίκληση αυτή την ακούνε και σκοτεινές δυνάμεις με πονηρά ένστικτα που προστρέχουν να με βοηθήσουν να ξεπεράσω την κρίση με επώδυνη ανταμοιβή που θα ζητήσουν στο τέλος της δοκιμασίας. Βρίσκουν και κάνουν, γιατί με πετυχαίνουν σε μια στιγμή αδυναμίας που στέκομαι αμήχανος ανάμεσα στα δύο αντιτιθέμενα άκρα της πορείας. Και στους δύο πόλους, εγώ βρίσκομαι: ο δυνατός ήρωας και ο ανίσχυρος νεκρός. Κι αυτός που ισορροπεί ιδρωμένος από την αγωνία του, πάλι εγώ είμαι. Δεν μπορώ να πω με σιγουριά προς ποια κατεύθυνση βρίσκεται το σημείο απ’ όπου ξεκίνησα. Αλλά ακόμα και τώρα, την ώρα μιας κρίσης, αποφεύγω τις κακοτοπιές της ζωής, όσο μπορώ, δηλαδή. Ενώ παλαιότερα ξεχυνόμουν σε όλες τις αφύλακτες διαβάσεις χωρίς να κοιτάζω γύρω μου, όσο περνάει ο καιρός και το βήμα μου γίνεται αργό, αποφεύγω να πλησιάζω τις διαβάσεις. Σα βουβός παρατηρητής της ζωής, μεσήλιξ σοφός χωρίς σοφία άλλη από αυτήν που φέρνει το πέρασμα του χρόνου για όλους -μα όλους!- τους ανθρώπους, κάθομαι σε μια καρέκλα και παρατηρώ χωρίς ουσιαστικά να συμμετέχω. Τόσο κοντά, τόσο μακριά. Ξενιτεμένος από την Αληθινή Ουσία εντός μου.

Κι όμως, το γνωρίζω καλά: η συναισθηματική ξενιτιά δεν αποτελεί επιλογή. Είναι όμως σε ορισμένες περιπτώσεις μια ψευδαισθησία λύσης-μονόδρομου. Αλλά μέχρι τώρα απέφευγα αυτή τη λύση γιατί γνωρίζω καλά ότι, αν μετά την ξενιτιά αποφασίσω να γυρίσω πίσω, δεν είναι σίγουρο ότι θα βρω τον δρόμο.

Αποφασίζω λοιπόν εκ νέου να αποφύγω τον δρόμο της ψευδαισθησίας. Έχω πολλές δυνάμεις ανεξερεύνητες, άγνωστες, σε ύπνωση. Τελικά θα στραφώ σε αυτές γιατί η κρίση (ξανα)χτύπησε την πόρτα και δεν μπορώ να σφυρίζω αδιάφορα. Ποτέ πια δεν θα είναι όπως ήταν…

Ή μήπως όχι;