Τί πρόλαβα να γράψω πριν με κόψει ο αναστολέας μελό συναισθημάτων

Δε γνωρίζω αν αυτό που συμβαίνει σε αρκετές περιπτώσεις γύρω μου αποτελεί ατυχία, ανθρώπινη αστοχία ή «θεία δίκη». Εξάλλου, κανείς δε μπορεί να πει με σιγουριά τί είναι αυτό το τελευταίο: ο Αμερικανός συγγραφέας Elbert Hubbard που πέθανε στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, έγραψε ότι αυτό που λέμε «θεία δίκη» δεν είναι παρά η ιδέα του ανθρώπου για το τί θα έκανε αν ήταν θεός.

Αλλά επειδή προτιμώ να βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο (ακόμα κι αν αυτό θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως αφελές σε δύσκολες περιόδους), αισθάνομαι ότι, αν και ο Θεός πρέπει να έχει απογοητευθεί από τους ανθρώπους -έρχεται στο μυαλό μου αυτό το κομμάτι των Mission όπου μια βαθιά φωνή λέει στην εισαγωγή: I still believe in God, but God no longer believes in me-, αυτό που συμβαίνει στη σημερινή εποχή και σίγουρα έχει συμβεί και σε άλλες εποχές παλαιότερα δεν είναι θεία δίκη αλλά χρυσή ευκαιρία.

Χρυσή ευκαιρία να πλησιάζουν ο ένας τον άλλον άνθρωποι που, αν και δεν είχαν να μοιράσουν τίποτα, είχαν βρεθεί ως εχθροί απέναντι ο ένας από τον άλλον. Δεν είναι η ώρα τώρα για ανταλλαγή βαρύγδουπων οντολογικών επιχειρημάτων και απερίσκεπτες αντιδράσεις με απρόβλεπτες συνέπειες: η αγωνία του σύγχρονου ανθρώπου δεν είναι υποχρεωτικό να μετατραπεί σε απελπισία ή μίσος... θα μπορούσε κάλλιστα να γίνει γέφυρα δημιουργίας.

Ο αναστολέας μελό συναισθημάτων που έχω βάλει στην πένα μου με ειδοποιεί ότι αυτό το κείμενο θα μπορούσε άνετα να θεωρηθεί ως έργο αμφίβολης καλλιτεχνικής αξίας, που επιδιώκει την εύκολη συγκίνηση των αναγνωστών… συγγνώμη, πρέπει να διακόψ…….!