Ο πανικός φωλιάζει όπου βρει

Ένα μεγάλο συναισθηματικό τράνταγμα και, χωρίς να το καταλάβεις, χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου. Όταν επιστρέφει η γη στα πόδια σου, κοιτάζεις ολόγυρα και διαπιστώνεις ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει γύρω σου (ακόμα και το τεράστιο μπουκάλι της αφρικάνικης μπύρας Simba -αναμνηστικό του ταξιδιού σου στο Congo- βρίσκεται στην ίδια θέση πάνω στο γραφείο σου). Όλα είναι όπως τα άφησες πριν από το τράνταγμα… μα τότε, γιατί αισθάνεσαι ότι τίποτα δεν είναι όπως ήταν πριν; Πώς εξηγείται η συναισθηματική ασφυξία που αισθάνεσαι ώρες-ώρες;

Ερήμην της απελπισίας που κατά κύματα χτυπάει το καράβι της ζωής σου, αποφασίζεις να προχωρήσεις την πορεία σου, χωρίς να ξέρεις πού ακριβώς θα πας: η κίνηση και μόνο είναι φυγή από τους δαίμονες που κουβαλάς μέσα σου.

Την ώρα της φυγής, η αναπνοή σου δυσκολεύει και τα πόδια σου αρχίσουν να παραπατούν: θα κλονιστείς, αλλά δεν θα πέσεις, αυτό είναι θέμα αρχής! Δε θα επιτρέψεις σε κανένα να σε δει πεσμένο…Και μετά, όταν αποκαθίσταται σταδιακά η συναισθηματική σου λειτουργία, αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι ότι δεν είσαι πλέον μόνος με τον εαυτό σου: ένας αδιόρατος πανικός έχει φωλιάσει μέσα σου, ήπιος προς στιγμήν και καταρχήν όχι ενοχλητικός… μάλλον σε βρήκε αδύναμο και εισήλθε εντός σου με επιτήδειο τρόπο. Πανικός για αυτό που σε περιμένει την επαύριο ή μήπως επειδή σου συμβαίνουν πράγματα χωρίς να συμμετέχεις εσύ στον προγραμματισμό τους; Κάποιος άλλος έχει πάρει τον έλεγχο του σκάφους σου, αλλά δεν είναι προς θάνατο αυτό που σου συνέβη… ούτε πρώτη φορά είναι εξάλλου και μάλλον ούτε τελευταία. Καλόν είναι να αποφύγεις απερίσκεπτες αντιδράσεις, μόνο και μόνο για να έχεις την ψευδαισθησία ότι αντέδρασες, αλλά μπορείς να μείνεις κάλλιστα στην καμπίνα του καπετάνιου φορώντας το φουντωτό καπέλο σου με ένα φειλάρεσκο χαμόγελο στα χείλη σου.