Χωρίς κλάψες, αναζητώντας την πίστη στην ανθρώπινη φύση

Ανάμεσα σε παλαιές επιστολές, ημερολόγια, ιστορικά και περιηγητικά βιβλία, φιλοσοφικά δοκίμια, χειρόγραφα σημειώματα, ακόμη και φωτογραφικά άλμπουμς από ένδοξα και μη παρελθόντα, αναζήτησα σύμβολα πίστης για να πάρω δύναμη. Έψαξα να βρω εμπνευσμένες προσωπικότητες ή απλά πρόσωπα από το περιβάλλον μου (αλλά και έξω από αυτό) που με ενέπνευσαν σε πολλές περιπτώσεις μέχρι σήμερα και κάποια ρήση τους σε κάποια ανύποπτη στιγμή που θα μπορούσε να ταιριάζει στις σημερινές ανάγκες (τις δικές μου και εκατομμυρίων άλλων).
Σε αυτή μου την εργασία, προσπάθησα να είμαι συνεπής στις αρχές ιδέες μου αλλά, το πιο σημαντικό ίσως αυτήν την εποχή, συνεπής στους φόβους μου, κοιτάζοντας στα μάτια όλα αυτά με στοιχειώνουν και παγώνουν το βήμα μου. Ίσως δεν έψαξα πολύ προσεκτικά, είμαι σίγουρος ότι κάτι μου ξέφυγε, δεν εξηγείται αλλιώς το γεγονός ότι δε βρήκα τίποτα από το οποίο να αντλήσω όχι υπερηφάνεια για το παρελθόν (δεν είναι αυτό το θέμα μας τώρα!), αλλά πίστη για το μέλλον. Τί να πω; Μήπως έμεινα στην επιφάνεια ή ίσως πάλι είμαι κακομαθημένος και τα αντιμετωπίζω όλα υπό το πρίσμα του μαλθακού εγωκεντρισμού του σύγχρονου ανθρώπου; Λες να έχουν αλλάξει τόσο πολύ τα πράγματα και πλέον η ζωή μας να αποτελεί «άγνωστη γη» και να απαιτείται πέταμα όλων όσων ίσχυαν μέχρι σήμερα και ανεύρεση νέων παραμέτρων; Μάλλον πρέπει να τα ξανακοιτάξω προσεκτικότερα.
Σε αυτή μου την εργασία είμαι πρόθυμος να διακυβεύσω όλα τα βαρετά κέρδη της ζωής, απελευθερωμένος από ξύλινα πρότυπα που με κρατούν αλυσοδεμένο, έστω και με χρυσές αλυσίδες. Αν ήταν στο χέρι μου (που μάλλον δεν είναι) είμαι πρόθυμος ακόμα και να εκτοπίσω την ψυχή μου σε ένα κόσμο πιο περιορισμένο και απλό, προκειμένου να αποφύγω το σκοτεινό ενδεχόμενο μιας επόμενης μέρας για εμένα και για όλους τους οικείους μου στην επικράτεια του παντοτινού σκοταδιού. Και ασφαλώς σε αυτήν την αναζήτηση αντιλαμβάνομαι ότι θα πρέπει να κάνω θυσίες.
Σας παραχωρώ λοιπόν -κουφάλες, μετά συγχωρήσεως!- τα δικαιώματα των εμπειριών μου για να τα εκμεταλλευτείτε όπως κρίνετε σκόπιμο και επικερδές για τους σκοπούς σας, καθόλου δε με ενδιαφέρουν πλέον αυτές… εξάλλου έχω πάντα επάνω μου τα σημάδια που μου άφησαν κι αυτό μου αρκεί. Αλλά τις ελπίδες μου, αυτές τις λίγες που κράτησα σφιχτά στα χέρια όταν έπιασε ένας δαιμονισμένος αέρας που παρέσυρε στον δρόμο του τα πάντα… αυτές δεν είναι υπό πώληση ή παραχώρηση.
Η εκμίσθωση συζητάται!

ΥΓ. Κάθε φορά που αρχίζουν τα δύσκολα, ο σύγχρονος άνθρωπος αποδεικνύει πόσο «χωμάτινος» είναι: απειλεί θεούς και δαίμονες και δηλώνει έτοιμος για αγώνες και θυσίες…