Με αργό βήμα και αδάκρυτα μάτια

Κινούμαι αργά, η φυσική μου κατάσταση εξάλλου δε μου επιτρέπει να κάνω αλλιώς. Το αργό μου βήμα βοηθά τον εγκέφαλό μου να μην αδρανήσει και το βλέμμα μου να στριφογυρίσει τριγύρω μου και να δει όσα στενάχωρα με περιβάλλουν. Νιώθω συγκινημένος από τις δυσάρεστες εικόνες που μου θυμίζουν «οικεία κακά» από ένα παρελθόν που προσπαθώ να ξεχάσω... ή μήπως ένα μέλλον που απεύχομαι και απωθώ από τη συνείδησή μου; Τα μάτια μου όμως μένουν αδάκρυτα, είναι κι αυτός ένας τρόπος να βρίσκομαι σε συναισθηματική εγρήγορση γιατί μπορεί να έρθουν και χειρότερες μέρες και δεν θέλω αυτές να με βρουν απροετοίμαστο να περπατάω στον δρόμο χαμογελαστός -και ενίοτε χαζοχαρούμενος!- με ένα λουλούδι στο χέρι που σιγά-σιγά μαραίνεται.

Κι εγώ που πάντα βαθιά μέσα μου ήμουν εύχαρις (ποτέ όμως επιφανειακά χαριτωμένος) και αυθόρμητος, κατεβάζω το δείκτη της ευαισθησίας, αφήνω στην άκρη μεταφυσικά φόβητρα που παλαιότερα έδιναν ενδιαφέρον στη ζωή μου και επιλέγω το καθεστώς της ελεγχόμενης επίγειας βαριεστιμάρας εν είδη ψυχικής σαλαμούρας που θα με διατηρήσει έτοιμο.

Για τί πράγμα ακριβώς έτοιμο, δεν είμαι σίγουρος…