Πώς τα κίτρινα μπαλάκια ενός αγώνα tennis επηρεάζουν την εξωτερική πολιτική ενός τόπου

Κάποιοι γονείς χειροκροτούν με θέρμη και επιβραβεύουν τα βλαστάρια τους όταν κλέβουν σε, ακόμα και Πανελληνίους, αγώνες tennis κίτρινα μπαλάκια από τους συνομηλίκους αντιπάλους τους (προφανώς έχω ένα τέτοιο πρόσφατο κρούσμα), καλύπτοντας με αυτόν τον τρόπο την δική τους υστέρηση. Και οι γονείς της απέναντι μεριάς του γηπέδου τους κοιτούν με αγέρωχο αλλά υποτιμητικό ύφος και κουνάνε με νόημα το κεφάλι τους. Επί της ουσίας βέβαια, στις επίσημες καλένδες των αποτελεσμάτων των αγώνων οι νίκες πηγαίνουν σε αυτούς που έκλεψαν τα κίτρινα μπαλάκια. Από τη μία μεριά η προσπάθεια για τη νίκη με κάθε τρόπο και από την άλλη η πικρή ήττα με καραμέλα την αίσθηση ότι επιδείχτηκε αξιοπρέπεια.
Σαν τους πολίτες του τόπου (αυτού, άλλων ή αυτού και άλλων) που στρέφουν με απαξίωση το βλέμμα τους από τις λοβιτούρες δημοσίων και όχι μόνο ανδρών που διασπαθίζουν το δημόσιο (αποκλειστικά δημόσιο, ή και ιδιωτικό ή και τα δύο) χρήμα που διακινείται με άνεση από ανθρώπους χωρίς αληθινή αξία με την άνεση που τους δίνει μια θέση που έλαβαν με βάση κομματικά ένσημα ή σαν επιβράβευση για ύποπτες συνεργασίες του παρελθόντος.
Επί της αρχής είναι το ίδιο, ακόμη και αν το tennis θεωρείται (ίσως όχι άδικα λέω εγώ που δεν παίζω) ένα υπέροχο άθλημα παντός καιρού και πάσης ηλικίας που όμως αποτελεί το σπορ των πλουσίων (και των «φλώρων»). Το tennis όμως και δη ένας αγώνας του εν προκειμένω, δεν είναι παρά ο περιβάλλων χώρος της καταγραφής μιας σκληρής πραγματικότητας σε κάθε έκφανση της σύγχρονης ζωής.

Και σαν αποτέλεσμα αυτών των αδικιών του αγώνα (της ζωής;) συσσωρεύεται η ενόχληση, ο εκνευρισμός, η φθορά στα εσωτερικά μας δωμάτια και επειδή δεν εξωτερικεύεται (καθώς δεν είναι «κοινωνικά σωστό» να φέρεται κανείς με αγένεια ακόμη και σε κατηγορίες ανθρώπων που θα τους άξιζε μια τέτοια στάση) μένει εντός μας και μαυρίζει με δόλιες διαδικασίες την ψυχή αυτού που τα κρατάει μέσα του. Όλος αυτός ο όγκος ανέκφραστης ενόχλησης (που φθάνει τα όρια της απόγνωσης) περιμένει μια ευκαιρία να εκδηλωθεί σε κάποια ανύποπτη στιγμή, σχεδόν πάντα σε βάρος ατόμων -ακόμη και του στενότερου οικογενειακού κύκλου- που δεν έχουν καμία σχέση με την πρωτογενή πηγή που την δημιούργησε: βία στα γήπεδα, στην οικογένεια, στην εργασία, υφίστανται τελικά τα αποτελέσματα αυτού του σκοτεινού πόνου αθώοι άνθρωποι που, καταρχήν απορούν με την άδικη συμπεριφορά που δέχονται αλλά λίγο αργότερα δημιουργούν το δικό τους μαύρο σύννεφο που, με τη σειρά, θα εκτονώσουν σε κάποια άλλα ανύποπτα θύματα.
Κι έτσι η υποχθόνια μετακίνηση της αρνητικής ενέργειας γίνεται από άνθρωπο σε άνθρωπο, από σπίτι σε σπίτι, από συνοικία σε συνοικία, από πόλη σε πόλη. Νομίζω ότι ειδικευμένοι επιστήμονες προσπαθούν να αποτρέψουν την επέκταση του φαινομένου της μετακίνησης της αρνητικής ενέργειας από χώρα σε χώρα, με όχι σπουδαία αποτελέσματα απ’ ότι αντιλαμβάνομαι…