Ο σπασμένος καθρέφτης

Περνάει ο καιρός χωρίς να τον καταλαβαίνουμε, κι αφήνει πίσω του σπασμένους καθρέφτες που κάποτε φυλάκιζαν αστραφτερά χαμόγελα. Όταν σπάει ένας καθρέφτης παραμορφώνεται η εικόνα που απεικονιζόταν επάνω του και μαζί της και η ψυχή του υποκειμένου που με ματαιοδοξία κοιταζόταν στο γυαλί για να απομακρύνει την προσοχή του από το αναπότρεπτο μελαγχολικό τέλος της ζωής.

Αλλά η αληθινή ευτυχία είναι ταπεινή και εσωτερική ώστε να μην χρειάζεται επικύρωση από το τζάμι. Μακριά από την εικόνα, μακριά από αυτό που απεγνωσμένα προσπαθούμε να δουν οι άλλοι σε εμάς. Δέσμιοι της εικόνας, αιχμάλωτοι της εγωπάθειας που κρύβει τις ανασφάλειες και τις φοβίες μας: μια πνευματική αιχμαλωσία που μας οδηγεί σε συναισθηματική αναρχία και μέσα σε αυτό το καθεστώς παρατηρείται μια γενικευμένη εγκατάλειψη της προσπάθειας για συναισθηματική ανύψωση… ο αργός πνευματικός θάνατος βρίσκεται προ των πυλών και η ανθρώπινη προσωπικότητα αγωνίζεται τώρα να δραπετεύσει από τον δαίμονα που καραδοκεί να μας αρπάξει. Κι εμείς, φτιάχνουμε σενάρια και σχήματα λόγου οι τλήμονες για να κερδίσουμε ρούμπους που δεν έχουν καμία αξία…

Είχα ένα γνωστό που μου έλεγε ότι δεν θα αφήσει τον θάνατο να τον αιφνιδιάσει: θα προσπαθήσει, έλεγε, να τον αιφνιδιάσει αυτός, να τον πετύχει με πιζάμες και παντόφλες!

Πέθανε ο γνωστός μου, θα πρέπει να έχουν περάσει καμιά δεκαριά χρόνια. Μάλλον ο αιφνιδιασμός του δεν πέτυχε…