Όνειρα, πρόγονοι και βάρβαροι: Χάσαμε τη μπάλα, στοπ!

Δε γνωρίζω αν τα όνειρα είναι ένας τρόπος επικοινωνίας με τον πνευματικό κόσμο, με τους θεούς (αν ζεις στην αρχαία Ελλάδα) ή με τα πνεύματα των προγόνων σου (αν ζεις στη σύγχρονη Ελλάδα), γιατί οι άνωθεν απαντήσεις στα επίμαχα προβλήματα στις δύσκολες εποχές που διάγουμε είναι μια κάποια λύση που θα έλεγε και ο Ποιητής (σε βαρβάρους αναφερόταν αυτός, αλλά σίγουρα αν γνώριζε τη σύγχρονη πραγματικότητα δεν θα είχε αντίρρηση να συμπεριλάβει και τους προγόνους!)

Από την ανάμνηση και την ερμηνεία των ονείρων ωστόσο μπορούμε πιθανότατα να αντλήσουμε δύναμη και ελπίδα. Δεν είναι γνωστό μέχρι ποιού βαθμού μπορεί ένας άνθρωπος να αναλύσει τα όνειρά του και μέσα από αυτήν την ανάλυση να αντλήσει γνώση για τον εαυτό του (αν και κατά βάθος μπορεί να μην επιθυμεί αυτήν τη γνώση), σοφία για τη ζωή και λύσεις για τα προβλήματά του. Συνήθως όμως την ώρα που ξυπνάμε δεν είμαστε οι ίδιοι με τον εαυτό μας που έπεσε για ύπνο, άσχετα αν λίγο αργότερα μπαίνουμε στον χαρακτήρα που συνήθως ενσαρκώνουμε και, τελικά, όλο και περισσότερο του μοιάζουμε: επανερχόμαστε σε αυτό που ήμαστε πριν κοιμηθούμε!

Άλλοι άνθρωποι ξυπνάνε με τη λύση σε κάποιο τους πρόβλημα που τους μεταλαμπαδεύτηκε κατά την διάρκεια του ύπνου σε κάποιο όνειρο. Άλλοι πάλι ξυπνάνε έχοντας δημιουργήσει κάτι πολύ σπουδαίο όσο βρίσκονταν στην αγκαλιά του Μορφέα: Ο Paul McCartney (ο δικός μου Paul!) ξύπνησε τραγουδώντας το «scrambled eggs» και ρωτούσε τους φίλους του ποιανού ήταν αυτή η όμορφη μελωδία: δική του ήταν, επρόκειτο για το Yesterday των Beatles (το καλύτερο κομμάτι του αιώνα που μας πέρασε και μια από τις απλές, ειλικρινείς, τρυφερές μελωδίες στην ιστορία της μουσικής κατά την ταπεινή μου γνώμη). Άλλοι όμως -φοβάμαι, οι περισσότεροι- ξυπνάνε και συναντάνε τα προβλήματα ακριβώς εκεί που τα άφησαν και η μόνη διαφορά που υπάρχει είναι το οχτάωρο του ύπνου που ξόδεψαν χωρίς να κάνουν κάτι για να τα λύσουν!

Βέβαια ο ύπνος (ο δίδυμος αδελφός του θανάτου κατά την αρχαία μυθολογία, μην ξεχνιόμαστε!) απαιτεί μια μικρή (ήπια και αρκετά εύκολη για όλους) τεχνική και έχει ελάχιστη σχέση με την ηθελημένη απώλεια των αισθήσεων μέσω τεχνητής νάρκωσης. Η αναισθησία χρησιμοποιείται για την προσωρινή μείωση ή αφαίρεση της αίσθησης, έτσι ώστε να μπορούν να πραγματοποιηθούν επώδυνες διαδικασίες (μάλλον αναφέρεται στην επίλυση των προβλημάτων…). Σε αυτήν μάλλον δε συμπεριλαμβάνονται οι περιπτώσεις ηθελημένης απαξίωσης των πάντων (τί καλά που θα ’ταν!) εξ ού και τα εκνευρισμένα σχόλια των οικείων μας σε τέτοιες περιπτώσεις: «αναίσθητος είσαι;».

Η αλήθεια βέβαια είναι οτι στη σημερινή εποχή δεν χρειαζόμαστε το όχημα του ύπνου για την δημιουργία (ή παραγωγή…) ονείρων: μπορούμε και όρθιοι να ονειρευόμαστε. Καλόν είναι σε μια τέτοια περίπτωση να αποφεύγονται τα χασμουρητά (προβάλλουν μια εικόνα μαλθακότητας) ενώ αντίθετα ένα αφηρημένο και ατενές βλέμμα δεν κάνει κακό στο ίματζ μας εκείνη την ώρα: θα προσέξατε ασφαλώς ότι σε αυτήν την περίπτωση δεν χρησιμοποίησα τη λέξη «εικόνα» αλλά «ίματζ»… καθόλου τυχαία δεν ήταν η αλλαγή της λέξης!

Ο εγκέφαλος που μας έχει μείνει για να διαχειριστούμε τη ζωή μας μετά από τη μοιραία καταστροφή εγκεφαλικών κυττάρων είτε από καταχρήσεις ή απλώς το μοιραίο πέρασμα του χρόνου, ίσως δεν είναι αδρανής κατά την διάρκεια του ύπνου, αλλά αισθάνομαι ότι κατά τη διάρκεια των ονείρων χάνει το πηδάλιο… δε γνωρίζω όμως ποιος το παίρνει!

Εν κατακλείδι, όταν η περιρρέουσα ατμόσφαιρα είναι νεφελώδης και αβέβαια, η πιθανότητα να ξυπνήσει κάποιος με τις λύσεις στα προβλήματά του μου φαντάζει πιο δύσκολη υπόθεση από την πιθανότητα να πάρει το φετινό πρωτάθλημα η ομάδα που υποστηρίζω, η ΑΕΚ!