Πώς η φθινοπωρινή μελαγχολία γίνεται all-season απελπισία

Σε κοιτάζω με προσοχή αυτό το φθινοπωρινό απόγευμα: η εικόνα σου αντανακλάται στα μάτια μου ατελώς, κάτι μου μένει κρυφό κι αυτό με γεμίζει ανησυχία. Αυτό που χάνεται στην οπτική μας επικοινωνία ίσως έχει μεγάλη σημασία, μπορεί βέβαια και όχι. Αλλά οι σημερινές εποχές δε προσφέρονται για δεύτερες σκέψεις και βασανιστικά διλήμματα της μορφής «κι αν δεν ήταν αυτό που αντιλήφθηκα και ήταν κάτι άλλο, τότε τί;».
Κι αν αυτό που έκανε τελικά την εμφάνισή του στο οπτικό μου πεδίο, δεν ήταν αληθινό;
Κι αν αυτό που εισέπραξα δεν ήταν παρά μια λαθεμένη εντύπωση, σκεπασμένη με τον αραχνοΰφαντο πέπλο αυτού που κατά βάθος επιθυμούσα;
Κι εγώ αγκάλιασα αυτό το βλέμμα και φυλακίστηκα σε μια ψευδαίσθηση: η φυλακή της ψευδαίσθησης μερικές φορές είναι πολύ όμορφη και προσφέρει όλες τις ανέσεις που αποκοιμίζουν το νου. Και ξαφνικά με έναν αόρατο μηχανισμό, συνέρχεται ο νους και διαπιστώνει ότι βρίσκεται σε γη άγνωστη και εχθρική. Τα οπτικά ερεθίσματα που έλαβα, παρήγαγαν εικόνες και χαρακτήρες ξένες από αυτό που βρισκόταν απέναντί μου κι απέκτησαν τη δική τους ζωή κι έγιναν αληθινά ενώ δεν ήταν.
Δεν υπάρχει κώδικας επικοινωνίας με τους μυημένους στα αληθινά μυστήρια της ζωής, αυτό που συμβαίνει είναι ένα άχαρο παιχνίδι χωρίς νόημα, που οδηγεί σε στενάχωρες ατραπούς τους ανώριμους αγίους και τις χαμένες ψυχές…

ΥΓ. Εύκολο δεν το λες το κείμενο αυτό. Πιθανότατα ούτε σαφές το λες. Αλλά μήπως η ζωή είναι εύκολη και σαφής;