Εικόνες μιας άλλης ζωής, κάποιου αλλού, μακριά από στερεότυπα

Κάθε στιγμή εικόνες κάνουν την εμφάνισή τους μπροστά στο οπτικό μας πεδίο που διαρκώς αλλάζει άρδην. Πολύ συχνά, αυτές οι ξένες εικόνες κάνουν κατάληψη στην ψυχή μας, ντύνονται με τα δικά μας χρώματα και σιγά-σιγά γίνονται δικές μας. Και βέβαια οι εικόνες που μένουν αποτυπωμένες στον καμβά πάνω στο καβαλέτο της συνείδησής μας είναι αυτές που εμείς επιλέξαμε ή που εκείνες μας κυρίευσαν ερήμην μας.
Συχνά είναι τόσο βαθιά εντυπωμένες εντός μας που, όσα χρόνια κι αν περάσουν, δεν μπορούν να αφαιρεθούν από το υποσυνείδητό μας, ιδιαίτερα αν οι πρωταγωνιστές τους είναι αγαπημένοι που δε βρίσκονται πια ανάμεσά μας ή αν απεικονίζουν στιγμές ευτυχίας ή και οδύνης ακόμα που -δείχνουν- ανεπανάληπτες.
Κι ανάμεσα σ’ αυτές τις εικόνες που ορισμένες φορές είναι ντυμένες με ήχους ή και αρώματα ακόμη, παρεισφρέουν κι άλλες που ανατρέπουν τα συνήθη στεγανά της ζωής όπως τη χτίσαμε γύρω μας. Η «καλπάζουσα εικονοπλασία του περίγυρου» που με χαρακτηρίζει από τα σχολικά μου χρόνια, κάνει παράξενα παιχνιδίσματα με τα υποκείμενα των εικόνων με σκοπό -εκ του ασφαλούς, ωστόσο!- να μην αφήνει τίποτα αγκαλιά με τα βαρετά κοινωνικά στερεότυπα. Σε τελικά ανάλυση, η φαντασία έχει την απόλυτη ελευθερία -που ενίοτε αγγίζει τα όρια της ελευθεριότητας- να προβάλει οτιδήποτε ικανοποιεί τις ανάγκες του κατόχου της με απολαυστικό τρόπο, ιδιαίτερα αν η εικόνα είναι μεν ακραία, αλλά κατά έναν παράξενο τρόπο δείχνει ρεαλιστική, πράγμα που επιτυγχάνεται όταν το ανθρώπινο στοιχείο είναι παρόν στο εικονιζόμενο περιστατικό. Παραδείγματος χάριν:

Μια παιχνιδιάρα νεράιδα που παραπατάει -πιθανότατα μεθυσμένη- είναι ίσως ένα ενδιαφέρον θέαμα για παρακολούθηση με τη φαντασία σου (αν διακατέχεσαι από ελαφρώς μεταφυσική διάθεση) αλλά σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί προτεινόμενο θέμα για, π.χ. παιδικό παραμύθι. Πριν προλάβει το υποσυνείδητο να εκπλαγεί και να αγανακτήσει με το χάλι της νεράιδας, ένα κύμα συμπάθειας γι αυτό το καημένο πλάσμα σε κυριεύει: μήπως άραγε η δυστυχής έχει κάποιο σωματικό πρόβλημα που την εμποδίζει να πετάξει ή έστω να περπατήσει ανάλαφρα; Μήπως είναι τραυματισμένη από κάποιο ξωτικό σαν αυτά που βλέπουμε τριγύρω μας στη σύγχρονη καθημερινότητα, μεταμφιεσμένα σε πολιτικούς ή ανθρώπους της διπλανής πόρτας; Και μ’ αυτά και μ’ αυτά, φεύγει η εικόνα της αλλοπρόσαλλης τρικλίζουσας νεράιδας κι αφήσει πίσω της ένα χαμόγελο τρυφερότητας ή απορίας, σε καμία όμως περίπτωση μια γκριμάτσα ενόχλησης για το θέαμα.

Ένας κουρασμένος, αξύριστος οδοιπόρος με βαρύ, βρώμικο παλτό ή μήπως ένας πολεμιστής που επιστρέφει μετά από πολυετείς αγώνες στον τόπο του και περπατάει ανάλαφρα σφυρίζοντας ένας σουξέ της εποχής σε ένα σκοτεινό δρόμο με σαφή αίσθηση της κατεύθυνσης και του σκοπού: μα τί σόι οδοιπόρος/πολεμιστής είναι αυτός χωρίς ίχνος αβεβαιότητας ή ανησυχίας μήπως έχει χάσει το δρόμο του; Πού είναι η ματαιότητα που θα έπρεπε να τον έχει κυριεύσει; Και πάλι πριν προλάβει το υποσυνείδητο να εκμανεί με την ανακολουθία που παρουσιάζεται, αυτός ο παράξενος άνθρωπος κερδίζει τη συμπάθειά μας και τρέχουμε να του δώσουμε τσιγάρο και να του ζητήσουμε να μας πει τα νέα από το μέτωπο.

Τέτοιες ανύποπτες, σχεδόν παράλογες εικόνες, άσχετες η μία με την άλλη συνωστίζονται στο ντουλάπι της φαντασίας. Όλες τους έχουν σα κεντρική ιδέα το πανανθρώπινο αξίωμα τύπου «οδοιπόροι και νεράιδες, όλοι άνθρωποι είμαστε»…
Αυτές οι αγαπημένες ανατρεπτικές εικόνες εκλείπουν από τη ζωή μου τα τελευταία χρόνια, αφού πλέον τις θεωρώ ως συναισθηματική πολυτέλεια που δημιουργεί παρενέργειες και δυσκολεύει τη λειτουργία μου όπως δείχνει να έχει «κλειδώσει» από το περιβάλλον μου...